Για την Ανακοίνωση του ΠΓ του ΚΚΕ (V)

(τελευταίο)
Aπό το 2007 που ξέσπασε η παγκόσμια καπιταλιστική οικονομική κρίση, πρώτα στις ΗΠΑ και στη συνέχεια στην Ευρωπαϊκή Ένωση, και πιο συγκεκριμένα, από το 2008 που γίνεται παραδεχτή από την παγκόσμια οικονομική ελίτ και μετά, τα δυο βασικά ζητήματα που έχουν προκύψει για το ΚΚΕ, ως δρώσας επαναστατικής πολιτικής δύναμης είναι: Η στάση του Κόμματος απέναντι στην οικονομική κρίση και στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Και στα δύο αυτά ζητήματα, τα οποία είναι και τα σημαντικότερα στη νεότερη ιστορία του αλλά και της χώρας μας, η ηγεσία του Κόμματος απαντάει με τη θέση ότι η έξοδος από την κρίση και η έξοδος από την Ευρωπαϊκή Ένωση θα πραγματοποιηθεί με σοσιαλιστική επανάσταση. Αυτή η θέση καθορίζει τις κοινωνικές και πολιτικές συμμαχίες στη δράση του Κόμματος.
Ας αποσαφηνίσουμε τα πράγματα. Η διαφωνία με αυτήν τη θέση δεν βρίσκεται στο ότι η έξοδος από την οικονομική κρίση και την Ευρωπαϊκή Ένωση αποκλείεται να πραγματοποιηθεί και με σοσιαλιστική επανάσταση. Η διαφωνία βρίσκεται στο ότι η έξοδος από την οικονομική κρίση και από την Ευρωπαϊκή Ένωση μπορεί να πραγματοποιηθεί αποκλειστικά και μόνο με σοσιαλιστική επανάσταση. Η θέση του Κόμματος για τη Λαϊκή Εξουσία, δηλαδή της δικτατορίας του προλεταριάτου, και την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων (ή των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, όπως αλλιώς λέγεται), που αναπτύσσεται ως πρόταση άμεσης διεξόδου, δεν αφήνει κανένα περιθώριο για την όποια διαφορετική τακτική στην προσέγγιση του σοσιαλισμού.
Και για να μην υπάρχει έστω και η παραμικρή περίπτωση ασάφειας επί του συγκεκριμένου ζητήματος παραθέτουμε το παρακάτω απόσπασμα από τον “P” της Κυριακής 26.02.2012, από άρθρο παρουσίασης της πρόσφατης απόφασης του ΠΓ: «Το μήνυμα που πρέπει να περάσει είναι ότι μπορούμε να τους εμποδίσουμε, μπορούμε να τους σαρώσουμε. Είναι υπερώριμη η δυνατότητα ικανοποίησης των εργατικών και λαϊκών αναγκών που προϋποθέτει κοινωνικοποίηση όλων των μονοπωλίων, του φυσικού και ορυκτού πλούτου της χώρας, αποδέσμευση από την ΕΕ, μονομερή διαγραφή του χρέους και αποχώρηση από τη διεθνή αγορά κεφαλαίου με εργατική λαϊκή εξουσία. Αυτό, όμως, είναι ζήτημα ταξικής πάλης για την εξουσία».
Ακριβώς αυτή η θέση, έτσι όπως τίθεται, δυσκολεύει και τα πράγματα. Η επείγουσα ζωτική ανάγκη για έξοδο από την οικονομική κρίση και τη χρεοκοπία, η ζωτική ανάγκη για έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση πρέπει να οδηγήσει και στην κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας εκ μέρους της εργατικής τάξης και των κοινωνικών της συμμάχων, γεγονός που σημαίνει ότι αυτή η εξουσία δεν θα είναι της αστικής τάξης αλλά δεν θα είναι ούτε η δικτατορία του προλεταριάτου αλλά οπωσδήποτε, όμως, θα είναι εργατική εξουσία.
Το έργο αυτής της νέας πολιτικής εξουσίας της εργατικής τάξης και των συμμάχων της θα είναι να υλοποιήσει και τα συγκεκριμένα αστικοδημοκρατικά αιτήματα και καθήκοντα, να δρομολογήσει τη δημιουργία εκείνων των απαραίτητων υλικών συνθηκών, που αποτελούν και αναντικατάστατες προϋποθέσεις και για το πέρασμα στο σοσιαλισμό.
Η πορεία αυτή διευκολύνει τη σοσιαλιστική επανάσταση, την κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας εκ μέρους της εργατικής τάξης. Διευκολύνει τη συγκέντρωση των αναγκαίων δυνάμεων, τη συσπείρωση και τη σφυρηλάτηση της ενότητάς τους, την ανάπτυξη των κοινωνικών και πολιτικών συμμαχιών. Δίνει τη δυνατότητα να πάρει στα χέρια της η εργατική τάξη και οι κοινωνικοί της σύμμαχοι την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, την αναπτυξιακή της πορεία προς όφελος των εργαζομένων.
Με την έννοια αυτή η ταξική πάλη «συγκεκριμενοποιείται». Δεν είναι μια γενικόλογη, αφηρημένη έως ηθικολογική αναφορά «στο δίκιο του εργάτη», στην ανάγκη για την κατάκτηση της εξουσίας. Και η ιδεολογική και πολιτική πάλη δεν γίνεται γενικά για την ανάγκη της σοσιαλιστικής επανάστασης. Η ταξική πάλη, και στο επίπεδο της πολιτικής και ιδεολογικής παρέμβασης, διεξάγεται μέσα από την ανάπτυξη της δράσης της εργατικής τάξης και των κοινωνικών της συμμάχων, μέσα από την ανάπτυξη των κοινών τους αγώνων, με συγκεκριμένους στόχους, για την ωρίμανση της ταξικής και πολιτικής συνείδησης των μαζών, για την κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας, για το σοσιαλισμό.
Ας δούμε πιο συγκεκριμένα τι σημαίνει γενικόλογη αναφορά στην ταξική πάλη. Θα μας βοηθήσει και πάλι το ίδιο άρθρο του “P”: «Ήδη εκ των πραγμάτων η κλιμάκωση της ταξικής πάλης από την εργατική τάξη και τους συμμάχους της πρέπει άμεσα να οργανωθεί. Ο λαός πρέπει να αναλάβει την ευθύνη που του αναλογεί, να απορρίψει τους ωμούς εκβιασμούς και τα ιδεολογήματα των κομμάτων της κυβέρνησης και της ΕΕ. Έχει μοναδικό όπλο του την πάλη ενάντια στους καπιταλιστές και στις συμφωνίες τους, στην ΕΕ, στο ΔΝΤ και τη διεθνή αγορά κεφαλαίου. Άμεσος στόχος και επιδίωξη, να μπουν εμπόδια στην εφαρμογή των μέτρων που γενικεύουν την εξαθλίωση της εργατικής, της λαϊκής οικογένειας».
Μα εάν ο λαός είχε φτάσει στο σημείο να θεωρεί ως μοναδικό του όπλο την πάλη του ενάντια στους καπιταλιστές και στις συμφωνίες τους, στην ΕΕ, στο ΔΝΤ και τη διεθνή αγορά του κεφαλαίου, τότε δεν θα περίμενε το Κόμμα να του πει ότι πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες του αλλά θα τις είχε αναλάβει, δεν θα τον καλούσε το ΚΚΕ να έβαζε απλώς εμπόδια, θα είχε πραγματοποιήσει την επανάστασή του και θα δεν θα είχε και ανάγκη την καθοδήγηση του Κόμματος, γιατί κάποιος άλλος θα είχε κάνει ό,τι δεν κάνει η ηγεσία του Κόμματος.