ΠΟΙΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ - ΤΙ ΘΕΛΟΥΜΕ

H οικονομική κρίση έχει πλήξει ανεπανόρθωτα όλους τους εργαζόμενους. Απλά ερωτήματα σαν κι αυτά: “που θα πάει αυτή η κατάσταση;”, “υπάρχει κάποια διέξοδος;” απασχολούν καθημερινά τους ανθρώπους του μόχθου αναδείχνοντας τη βαθιά ανησυχία τους για το ψωμί τους και την τύχη της χώρας.
H κυβέρνηση συνεργασίας του μαύρου μετώπου υπό τον Λουκά Παπαδήμο απαντάει στις αγωνίες του κόσμου με νέα μέτρα. Πιο σκληρά, πιο αντιλαϊκά, πιο βάρβαρα. Άλλωστε γι αυτό το λόγο «ήρθε διορισμένη» από τον Νικολά Σαρκοζί και την Άγκελα Μέρκελ. Υλοποιεί απαρέγκλιτα τα συμφωνημένα με την Τρόϊκα και τις αποφάσεις των Συνόδων Κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Τις διαδοχικά κλιμακούμενες απαιτήσεις τους. Κι αν χρειαστεί προλαβαίνει κιόλας αλλά και υπερακοντίζει.
Oι δυνάμεις του κεφαλαίου είναι αποφασισμένες να φορτώσουν τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης πάνω στους εργαζόμενους, για την οποία οι μόνοι που δεν ευθύνονται είναι αυτοί οι ίδιοι και οι μισθοί τους. Για την πολιτική που εφαρμόζεται υπάρχει αγανάχτηση. Υπάρχει θυμός. Υπάρχει η απόρριψη από πλατιές μάζες των εργαζομένων του επίσημου πολιτικού και κομματικού συστήματος. Η εργατική τάξη σήμερα κινδυνεύει να αποδιαρθρωθεί εντελώς. Στο πλαίσιο της κρίσης όχι μόνο καταστρέφεται οριστικά ένα μέρος της εργατικής της δύναμης, όχι μόνο χάνει τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις της αλλά κινδυνεύει να οδηγηθεί σε μια νέα αγορά εργασίας, όπου χωρίς οργάνωση και χωρίς ταξική συνείδηση και αλληλεγγύη, χωρίς καθοδήγηση και χωρίς συλλογική τοποθέτηση, ο ένας εργάτης θα ανταγωνίζεται τον άλλον για χάριν του κεφαλαίου, για το ποιος θα πουλήσει φθηνότερα το προϊόν του, δηλαδή την εργατική του δύναμη. Αυτό είναι το ιδανικό που έχει η αστική τάξη για τους εργάτες, αυτό το ιδανικό αντιστοιχεί στην ταξική της φύση. Αν κάποτε ο Μαρξ έλεγε ότι οι εργάτες δεν έχουν να χάσουν τίποτε άλλο παρά μόνο τις αλυσίδες τους, σήμερα οι εργάτες κινδυνεύουν να τα χάσουν όλα και να τους μείνουν μόνο οι αλυσίδες. Τέτοιες και τόσες αλυσίδες που δεν είχαν ποτέ στην ιστορία τους.

Ο Εργατικός Αγώνας είναι μια ιστοσελίδα που δημοσιεύει πληροφόρηση και αναλύσεις από τη σκοπιά των αναγκών, των επιδιώξεων και των συμφερόντων των εργαζομένων και ανέργων. Η οπτική του γωνία δεν είναι «ουδέτερη». Καθορίζεται από την υπεράσπιση των συμφερόντων πρώτιστα της εργατικής τάξης αλλά και ευρύτερα των λαϊκών στρωμάτων, των μικρομεσαίων αγροτών, των μικρομεσαίων επαγγελματιών, εμπόρων και βιοτεχνών, της εργαζόμενης διανόησης, των ανέργων, των νέων και των γυναικών των λαϊκών στρωμάτων.
Προσπαθεί να κρίνει τα γεγονότα και τα πολιτικά κόμματα από αυτή τη σκοπιά. Παρεμβαίνει στις πολιτικές εξελίξεις παίρνοντας θέση σε όλα τα βασικά ζητήματα. Επιθυμεί να συμβάλλει στην ανάπτυξη του λαϊκού κινήματος για την υπεράσπιση και διεύρυνση των δικαιωμάτων του λαού ενάντια στη βάρβαρη επίθεση που δέχεται από την εγχώρια πλουτοκρατία και το ξένο μεγάλο κεφάλαιο. Φιλοδοξεί να συνεισφέρει στη δημιουργία ενός λαϊκού μετώπου, ενός μετώπου αντιιμπεριαλιστικού, αντιμονοπωλιακού, δημοκρατικού για την έξοδο από την κρίση σε όφελος του λαού με προοπτική μια άλλη κοινωνία, τη σοσιαλιστική. Φιλοδοξεί ακόμη να συμβάλλει στην υπόθεση της διατήρησης και διάδοσης των ιδεολογικών και πολιτικών αρχών του μαρξισμού λενινισμού ενάντια στις δεξιές και αριστερές παρεκκλίσεις.

Ο ΕΡΓΑΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ, με διευθυντή τον Δημοσθένη Λιγδόπουλο, ήταν η πρώτη εφημερίδα του Κόμματος της εργατικής τάξης στην Ελλάδα, του ΣΕΚΕ- ΚΚΕ όταν δημιουργήθηκε, ο καλύτερος κι ο πιο ολοκληρωμένος εκφραστής των συμφερόντων της εργατικής τάξης. Ξεκινάμε συμβολικά από τις ρίζες για να βρούμε την επαφή με το παρόν και το μέλλον. Η ιστορία είναι με το μέρος μας. Η ιστορική αλήθεια είναι το όπλο μας. Το μέλλον μας ανήκει αρκεί να μην μείνουμε άπραγοι στο παρόν.