Ας ξεκινήσουμε από το δεδομένο

Ποιο είναι το δεδομένο που προκύπτει από τη ψήφιση του Μνημονίου στη βουλή; Το δεδομένο είναι ότι με το Μνημόνιο δεν είναι βέβαιο ότι η ελληνική οικονομία θα οδηγηθεί σε έξοδο από την κρίση και η χώρα θα κατορθώσει να αποφύγει τη χρεοκοπία. Αυτό το γεγονός το επισημαίνουν, κατ’ αρχήν, τα ίδια τα κόμματα που ψήφισαν υπέρ του Μνημονίου. Οι αρχηγοί τους. Το επισημαίνουν, επίσης, διεθνείς οίκοι οικονομικής αξιολόγησης, οικονομολόγοι, έλληνες και ξένοι αρθρογράφοι, ακόμη και σημαντικοί παράγοντες της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Με άλλα λόγια, αυτό που μας λένε και ομολογούν ανοιχτά οι «μνημονιακοί» είναι ότι το Μνημόνιο αποτελεί «την τελευταία ευκαιρία για την Ελλάδα» χωρίς να είναι καθόλου σίγουρο ότι θα υπάρξει και λύση. Άλλωστε μας λένε, παράλληλα, ότι τον προσεχή Ιούνη θα χρειαστούν και νέα μέτρα. Κι αν, παραπέρα, πάρουμε υπόψη τις εκτιμήσεις της ίδιας της Κριστίν Λαγκάρντ το χρέος της Ελλάδας το 2020 θα ξεπερνά το 130% επί του ΑΕΠ και κατά συνέπεια θα είναι και πάλι μη διαχειρίσιμο. Άρα…
Ομολογούν, δηλαδή, ανοιχτά οι μνημονιακοί, ότι δέσμευσαν επίσημα τη χώρα σε μια πορεία χωρίς τέρμα αλλά και χωρίς να διαθέτουν κανένα ουσιαστικό επιχείρημα για αυτή τους την επιλογή και για το αποτέλεσμα που θα έχει. Επομένως το ερώτημα που εγείρεται είναι: «γιατί το έκαναν;». Την απάντηση τη δίνουν οι ίδιοι και οι διάφοροι κονδυλοφόροι τους: «Όσοι υποστήριξαν και υποστηρίζουν το μνημόνιο, δηλαδή την αντιμετώπιση της κρίσης σε συνεργασία με τους θεσμούς της ΕΕ και το ΔΝΤ, δεν το έκαναν επειδή ήσαν πεπεισμένοι για την επιτυχία του, αλλά επειδή δεν έβλεπαν άλλη λύση που να δίνει πιθανότητες έστω, παραμονής στην Ευρωζώνη» (e-Βήμα, 14.02.2012).
Ας σταθούμε, λοιπόν, σ’ αυτό. Στην παραμονή της Ελλάδας στην Ευρωζώνη. Το Μνημόνιο έρχεται να υποστηρίξει και να υπηρετήσει μια στρατηγικής σημασίας επιλογή της άρχουσας τάξης της χώρας μας που έφερε την Ελλάδα σε θέση χρεοκοπίας. Η χρεοκοπία έδειξε και τα πραγματικά όρια αυτής της επιλογής. Ακόμη και για την ίδια την άρχουσα τάξη. Θα πληρώσει κι αυτή ένα μέρος του κόστους της χρεοκοπίας.
Πάνω απ’ όλα, όμως, η ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ, αργότερα στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στην Ευρωζώνη αποδείχτηκε για τους εργαζόμενους και για τη χώρα μια οικονομική αποτυχία, μια αποτυχία με πολύ υψηλό κόστος. Μπροστά στα ταξικά της συμφέροντα η άρχουσα τάξη δεν λογάριασε ούτε την οικονομία της χώρας, που έτσι κι αλλιώς την ίδια εξυπηρετούσε, πολύ περισσότερο δεν λογάριασε τους εργαζόμενους και τη μακρόχρονη καταδίκη τους στην εξαθλίωση. Προχώρησε στην αποδοχή του Μνημονίου. Η μη αποδοχή του Μνημονίου θα υποδήλωνε, πρόσθετα, και την ολοκληρωτική πολιτική χρεοκοπία της άρχουσας τάξης, πέραν της οικονομικής. Θα είχε ξευτελίσει με τις δικές της ενέργειες και το όραμα, που προσπαθούσε χρόνια ολόκληρα να το χτίσει.
Έχοντας, όμως, ως δεδομένο ότι το Μνημόνιο δεν αίρει το οικονομικό αδιέξοδο της χώρας δεν μπορούμε να μη τονίσουμε ότι εξασφαλίζει τα δανεικά στους δανειστές. Γιατί τα 130δις ευρώ από το νέο δάνειο θα διοχετευτούν αποκλειστικά στους δανειστές και στην ανακεφαλαίωση των τραπεζών. Δηλαδή οι ευρωπαίοι εταίροι αυτό που φρόντισαν να εξασφαλίσουν είναι τα λεφτά τους χωρίς να εξασφαλίζουν ταυτόχρονα και την παραμονή της χώρας στο ευρώ. Κι αυτό δείχνει τη θέση της Ελλάδας μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Γιατί η παραμονή της Ελλάδας στο ευρώ δεν έχει οριστικά κριθεί ούτε και από την πλευρά των ηγετικών δυνάμεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Οι εργαζόμενοι, λοιπόν, καλούνται να υποστούν τις καταστροφικές συνέπειες μιας πολιτικής δημοσιονομικής περιστολής, που θα εκφραστεί κυρίαρχα στους μισθούς τους και στο βιοτικό τους επίπεδο, καλούνται να εξαθλιωθούν και να πουν «το ψωμί ψωμάκι» για να παραμείνει η Ελλάδα στη ζώνη του ευρώ κι αυτό όχι με βεβαιότητα.  
Αυτό το γεγονός πιστοποιεί το απόλυτο αδιέξοδο της άρχουσας τάξης. Αλλά, παράλληλα, αναδεικνύει ότι η αποδέσμευση από την Ευρωπαϊκή Ένωση καθίσταται όρος επιβίωσης της χώρας. Στόχος πρώτης προτεραιότητας. 
Δεν είναι καιρός όσοι «από τα αριστερά» θέλουν να παίζουν το ρόλο του εραστή του «ευρωπαϊκού ιδεώδους», του ευρωπαϊκού προσανατολισμού και του ευρώ να το ξανασκεφτούν γιατί πριμοδοτούν, άμεσα και πολύ χειροπιαστά, την οικονομική κρίση και τη χρεοκοπία της χώρας; Τον οικονομικό καταποντισμό της; Αλλά δεν είναι, επίσης, καιρός και για εκείνους που μεταθέτουν το στόχο της αποδέσμευσης στο απώτερο μέλλον, σε συνδυασμό με τη σοσιαλιστική εξουσία να επανεξετάσουν τη θέση τους;