Τo ΚΚΕ και η έξοδος από την ΕΕ

Είναι γνωστό πως τόσο πριν από την είσοδο της Ελλάδας στην ΕΟΚ, όσο και κατά την παραμονή της στην ΕΟΚ/ΕΕ, το μόνο κόμμα που με συνέπεια αποκάλυψε το χαρακτήρα αυτού του ιμπεριαλιστικού οργανισμού και που τον κατήγγειλε ήταν το ΚΚΕ.
Παράλληλα προπαγάνδισε τη θέση για την έξοδο από την ΕΟΚ/ΕΕ, συχνά, κόντρα στο ρεύμα. Τα δυο μεγάλα αστικά κόμματα με λυσσαλέο τρόπο αντιπάλεψαν τη θέση του ΚΚΕ, αλλά και το ΚΚΕ Εσωτερικού και ο Συνασπισμός στη συνέχεια, έσπειραν σωρεία αυταπατών στον ελληνικό λαό με τα συνθήματα περί της «ΕΟΚ των εργαζομένων», με τον εξωραϊσμό των ευρωπαϊκών πακέτων και με τη συμμετοχή τους στο ροκάνισμά τους.

Αν, λοιπόν, δικαιώνεται σήμερα κάποιο κόμμα για τις πρότερες θέσεις του δεν είναι άλλο από το ΚΚΕ. Από αυτή την άποψη δημιουργεί εντύπωση το γεγονός ότι το ΚΚΕ έχει αναιρέσει την παλαιότερη θέση του ή, σε κάθε περίπτωση, είναι ασυνεπές ως προς αυτήν. Εξηγούμαστε:

1. Το ΚΚΕ όταν μίλαγε για έξοδο από την ΕΟΚ/ΕΕ, δεν έθετε ως προϋπόθεση τη λαϊκή εξουσία που σύμφωνα με το ΚΚΕ σημαίνει δικτατορία του προλεταριάτου. Θεωρούσε πως η έξοδος από την ΕΟΚ/ΕΕ που θα συνοδευόταν από ένα αντιιμπεριαλιστικό-αντιμονοπωλιακό πρόγραμμα θα αποτελούσε την πρώτη φάση μιας ενιαίας επαναστατικής διαδικασίας που τελικός της στόχος θα ήταν η ανατροπή του καπιταλισμού.

2. Στο ισχύον πρόγραμμα του ΚΚΕ αναφέρεται ότι στις βασικές προγραμματικές κατευθύνσεις και στόχους πάλης του Μετώπου (σ.σ. του Αντιιμπεριαλιστικού-Αντιμονοπωλιακού-Δημοκρατικού) εντάσσονται: «Η αποδέσμευση από την Ευρωπαϊκή Ένωση, ως βασική προϋπόθεση για την αξιοποίηση των εγχώριων αναπτυξιακών δυνατοτήτων της χώρας, για την πραγματική βελτίωση του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων» [1]. Επομένως το αίτημα της αποδέσμευσης δε συναρτάται με τη Δικτατορία του Προλεταριάτου αλλά με τη δημιουργία του ΑΑΔΜ.

3. Παρά το παρελθόν του ΚΚΕ και το τι διακηρύσσει το Πρόγραμμά του, η ηγεσία του κόμματος αποφάσισε στη σημερινή συγκυρία να τροποποιήσει τη θέση του κόμματος: «Σήμερα πρέπει να ξεδιπλώσουμε πιο αποφασιστικά την προσπάθεια στους μεγάλους εργασιακούς χώρους και κλάδους για την οργάνωση της λαϊκής αντεπίθεσης. Τώρα μπορούμε από καλύτερες θέσεις να προβάλουμε τη θέση το δρόμο της αποδέσμευσης από την ΕΕ με λαϊκή εξουσία[..]» [2]. Σε άλλη τοποθέτηση τονίζεται ότι «Αν θέλει κανείς να είναι ρεαλιστής, μιλώντας για το επίπεδο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, πρέπει να μιλήσει για αποδέσμευση της Ελλάδας από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Βεβαίως, εμείς ξεκαθαρίζουμε ότι μια αποδεσμευμένη Ελλάδα, που όμως κινείται μέσα στην τροχιά της καπιταλιστικής διαχείρισης, δεν πρόκειται να τα βγάλει πέρα, γιατί θα δεχθεί αν θέλετε και τις συνέπειες είτε του διωγμού από την Ευρωπαϊκή Ένωση είτε της εθελοντικής αποδέσμευσης. Δεν μπορείς να αποκλείσεις την εθελοντική αποδέσμευση σε κάποια στιγμή» [3].

4. Την τελευταία, όμως, περίοδο η ηγεσία του ΚΚΕ, αποφάσισε να προβεί σε νέα τροποποίηση. Η πρώτη φορά που σημειώθηκε η νέα στροφή καταγράφηκε στην παρέμβαση της Α. Παπαρήγα στην Τουρκία: «Η πολιτική ρήξης και αποδέσμευσης από την ΕΕ είναι προϋπόθεση προς όφελος της εργατικής τάξης, για την προοπτική του σοσιαλισμού , για μια ενωμένη σοσιαλιστική Ευρώπη. Αυτή η προοπτική δεν μπορεί να έλθει αυτόματα και συγχρονισμένα σε όλη την Ευρώπη, θα έλθει ως αποτέλεσμα διαδοχικών και συντονισμένων σε κάθε φάση χτυπημάτων σε εθνικό επίπεδο [4]. Η δεύτερη φορά σημειώθηκε στη συνέντευξη τύπου και πάλι της Α.Π: «Αν θέλει ο λαός να γλιτώσει από την τρόικα πρέπει να παλέψει συνειδητά και μεθοδικά, μαχητικά και οργανωμένα για την αποδέσμευση από την ΕΕ. Αν θέλει ο λαός να βγάλει από πάνω του το βραχνά του χρέους πρέπει να επιβάλει με τη δύναμή του τη μονομερή διαγραφή του. Αν θέλει φιλολαϊκή πολιτική τότε πρέπει να παλέψει για την εργατική, λαϊκή εξουσία» [5]. Η τρίτη φορά προήλθε από το Ν. Σοφιανό, μέλος του ΠΓ κατά τη συμμετοχή του σε συζήτηση στην εκπομπή της Ε. Στάη στις 13/2/2012 στη ΝΕΤ, όπου είπε πως θέση του ΚΚΕ είναι η έξοδος από την ΕΕ, χωρίς να συμπληρώσει κάτι άλλο. Στην πρώτη και τρίτη παρέμβαση το αίτημα της εξόδου δεν μπαίνει συνδεδεμένο με τη Λαϊκή Εξουσία, ενώ στη δεύτερη τα αιτήματα για έξοδο από την ΕΕ και για Λαϊκή Εξουσία διατυπώνονται σε διαφορετικές προτάσεις.

Όλα τα παραπάνω δημιουργούν ορισμένα εύλογα ερωτήματα:
α) Γιατί η ηγεσία του ΚΚΕ άλλαξε δυο φορές τη θέση του κόμματος για έξοδο από την ΕΕ;
β) Ποια θέση τελικά ισχύει σήμερα;
γ) Η θέση για έξοδο από την ΕΕ μπορεί να συσπειρώσει ευρύτερα λαϊκά στρώματα όταν αυτή συνοδεύεται από την πρόταση για δικτατορία του προλεταριάτου;
δ) Μπορεί στα αλήθεια μια θέση να αλλάζει μια τέτοια ευκολία και να έρχεται σε αντίθεση με το Πρόγραμμα του κόμματος;

Οι θέσεις του ΚΚΕ επηρεάζουν τη συνολικότερη πορεία του κινήματος με θετικό ή αρνητικό τρόπο. Το ζήτημα της εξόδου είναι από τα πιο κρίσιμα και θα πρέπει να αποσαφηνιστεί με ποιο τρόπο τοποθετείται η ηγεσία του κόμματος. Ελπίζουμε πως το επόμενο χρονικό διάστημα θα υπάρχει μια διάφανη θέση που θα βοηθά το λαϊκό κίνημα να προσανατολιστεί σωστά στην αντιιμπεριαλιστική-αντιμονοπωλιακή πάλη του.

Παραπομπές
1. Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ, Προγραμματικά Ντοκουμέντα, σελ. 447, εκδ. Σύγχρονη Εποχή, 2008
2. Παπαδόπουλος Μάκης, Αποδέσμευση από την ΕΕ με λαϊκή εξουσία, Ριζοσπάστης, 21 Νοέμβρη 2010
3. Παπαρήγα Αλέκα, Παρέμβαση στο ελληνικό κοινοβούλιο, Ριζοσπάστης, 17-19/12/2010
4. Ριζοσπάστης, 5/2/12
5. Αλέκα Παπαρήγα, συνέντευξη τύπου, Ριζοσπάστης, 10/2/12
 

 Οδυσσέας Πραξιάδης