Καραγκιοζιλίκια

Το γεγονός δεν πέρασε απαρατήρητο από κανέναν. Με την έξοδό τους από το Μέγαρο Μαξίμου τόσο ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, Αντώνης Σαμαράς, όσο και ο πρόεδρος του ΛΑΟΣ, Γιώργος Καρατζαφέρης, προβήκανε σε δηλώσεις μέσα από τις οποίες προσπάθησαν να φιλοτεχνήσουν ένα πολιτικό προφίλ αντιστεκόμενων πολιτικών στα όσα απαιτεί η τρόϊκα. Έτσι ο πρώτος δήλωσε ότι η τρόϊκα ζητάει «πιο πολύ ύφεση» και ότι προσπαθεί να  αποτρέψει μια τέτοια εξέλιξη, ενώ ο δεύτερος μίλησε ότι δεν θα επιτρέψει την «επανάσταση της εξαθλίωσης» που θα κάψει ολόκληρη την Ευρώπη! Ο Γιώργος Παπανδρέου είχε διαλέξει πιο ασφαλή τρόπο να παρουσιαστεί ως αντιμνημονιακός! Είχε στείλει επιστολή στον πρωθυπουργό με τις «κόκκινες γραμμές» του!
Αλλά, «πριν αλέκτωρ λαλείσαι τρις», από το πρωθυπουργικό γραφείο εκδόθηκε ανακοίνωση που έβαζε τα πράγματα στη θέση τους. Οι τρεις αρχηγοί των κομμάτων που στηρίζουν τη δοτή κυβέρνηση του Λουκά Παπαδήμου είχαν συμφωνήσει με τις απαιτήσεις της τρόϊκας, με μια διαφοροποίηση ως προς τον 13ο και 14ο μισθό, και έτσι ήταν φανερό πια πως οι, σαν φουσκωμένα κοκόρια, αρχηγοί προβήκανε σε δηλώσεις για καθαρά επικοινωνιακούς λόγους, για να κλέψουν τη στιγμή, για να αφήσουν ένα αποτύπωμα στην κοινή γνώμη που θα τους διασώζει, αν τους διασώζει, από τη λαϊκή κατακραυγή.
Καραγκιοζιλίκια; Ναι, καραγκιοζιλίκια. Γιατί τελικά ούτε η διάσωση του 13ου και 14ου μισθού είναι σίγουρη, ούτε, βέβαια η ύφεση θα αποτραπεί, ούτε οι εξαθλιωμένοι θα ρωτήσουν τον Καρατζαφέρη για να εξεγερθούν και να βγουν στους δρόμους και, τελικά, τα μέτρα, από τα οποία προσπάθησαν να μας σώσουν οι «κατ’ ανάγκην» υποστηρικτές των μέτρων, είναι πολύ χειρότερα απ’ ότι υπολογίζαμε. Θα φέρουν μισθολογική μείωση στον έλληνα εργαζόμενο μέχρι και 30%.
Την παραπάνω εικόνα «την έπιασε» ο κάθε εργαζόμενος. Και φυσικό ήταν να αγανακτήσει για την κοροϊδία που του πατάνε και με τέτοιο ανάλγητο τρόπο. Έκτοτε άρχισε μια προσπάθεια από «τα σοβαρά» ΜΜΕ, ηλεκτρονικά και μη, για να αποκατασταθούν οι αρχηγοί. «Αδικούν τον εαυτό τους γιατί κάνουν μια σοβαρή προσπάθεια να μη χρεοκοπήσει η χώρα», ακούστηκε από μεγάλο κανάλι.
Καραγκιοζιλίκια και από τα σοβαρά ΜΜΕ; Ναι, καραγκιοζιλίκια. Γιατί και τα ΜΜΕ ήξεραν πριν ακόμη από τις δηλώσεις των αρχηγών το ποια ήταν η πραγματικότητα, την πρόβαλαν, την εντάξανε στη σοβαρή προσπάθεια για να μη χρεοκοπήσει η χώρα, και στο τέλος, αφού κατηγόρησαν με βαρύγδουπο ύφος αλλά και κουτοπόνηρο γελάκι τους αρχηγούς για πολιτικαντισμό προσπάθησαν να τους διασώσουν.
Αυτή όμως είναι η μια ανάγνωση. Από την καραγκιοζίστικη αντίδραση των αρχηγών ξεπηδάει και μια αλήθεια. Που την αναδεικνύουν ακόμη κι αυτοί οι ίδιοι. Που δεν είναι για γέλια. Ούτε για δημοσιογραφικές πονηρόφατσες. Κι αυτή η αλήθεια είναι η αλήθεια της σκληρής πραγματικότητας που βιώνει και θα εξακολουθήσει να βιώνει ο εργαζόμενος αυτής της χώρας. Ο άνεργος, ο συνταξιούχος, ο νεολαίος, ο μετανάστης που είναι κυνηγημένος δυο φορές. Πράγματι η ύφεση δεν θα έχει σταματημό. Πράγματι οι εξαθλιωμένοι θα (πρέπει να) βγουν στους δρόμους. Πράγματι η Ελλάδα θα είναι μια εσαεί υπερχρεωμένη χώρα. Πράγματι οι Μερκοζί μας φέρονται σαν αφεντικά προς προτεκτοράτο. Πράγματι μας τα παίρνουν διπλά και τριπλά. Πράγματι δεν νοιάζονται για τη λαϊκή χρεοκοπία αλλά για τα δικά τους «δανεικά». Πράγματι μας «πουλάνε φύκια για μεταξωτές κορδέλες» και ότι τάχα «εργάζονται» για να μας διασώσουν.
Από μόνη της αυτή η πραγματικότητα αποτελεί και ένα ερώτημα. Που ζητάει την απάντησή του. Άλλωστε το ερώτημα αυτό το βάζουν και τα «αστικά ΜΜΕ». «Η αλήθεια είναι ότι έχουμε μπλέξει άσχημα. Και το ερώτημα για τον ελληνικό λαό είναι πως θα ξεμπλέξουμε μια ώρα αρχύτερα απ’ αυτόν τον διπλό κύκλο της συμφοράς, που παίζει με τα νεύρα μιας χώρας ολόκληρης» (Κύριο άρθρο, ηλεκτρονικό Βήμα, 07.02.2012).
«Η απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα είναι μια: Μόνο το Εργατικό Κίνημα με τους κοινωνικούς του συμμάχους, τα μικροαστικά στρώματα της πόλης και του χωριού, μπορεί να το κάνει και μέσα από ένα Αντιιμπεριαλιστικό Αντιμονοπωλιακό Δημοκρατικό Μέτωπο. Και εδώ πρέπει να επισημανθεί το μείζον πρόβλημα. Η ανάγκη της ανασυγκρότησης και αναζωογόνησης του εργατικού κινήματος. Δεν εκφράζουμε μιαν ελπίδα. Εκφράζουμε μιαν ανάγκη» (Εργατικός Αγώνας 04.02.2012).