Για την Ανακοίνωση του ΠΓ του ΚΚΕ (Ι)

Στο χθεσινό Ριζοσπάστη (23/02/2012) διαβάσαμε την ανακοίνωση του ΠΓ του Κόμματος, η οποία αφορά τη νέα συμφωνία που επήλθε ανάμεσα στο Eurogroup και τη δοτή κυβέρνηση του Λουκά Παπαδήμου.

Θα το πούμε ευθύς εξ αρχής. Αυτούς τους πολύ δύσκολους καιρούς που διέρχεται και θα διέλθει ο ελληνικός λαός το Κόμμα, φαίνεται πλέον καθαρά, ότι έχει εγκλωβιστεί σε μια πλήρως αναποτελεσματική πολιτική. Αποδεικνύει, και με την ανακοίνωση αυτή, ότι αδυνατεί να προσανατολίσει την πάλη του ελληνικού λαού, των εργαζομένων και των μικροαστικών στρωμάτων της πόλης και του χωριού, με βάση μια ζωτικής ανάγκης πρόταση εξόδου της ελληνικής οικονομίας και της χώρας από την κρίση και τη χρεοκοπία. Θα μας επιτραπεί να σχολιάσουμε τα κυριότερα σημεία της απόφασης αυτής.
Κατηγορεί την κυβέρνηση ότι χρησιμοποιεί το δίλημμα «ευρώ ή δραχμή» για να τρομοκρατήσει τους εργαζόμενους με στόχο να αποδεχτούν τα νέα μέτρα που προβλέπονται από τη συμφωνία και φυσικά τα όσα θα ακολουθήσουν. Πράγματι η παρούσα κυβέρνηση, και όχι μόνο η κυβέρνηση αλλά και η Νέα Δημοκρατία, κατέφυγαν στην τρομοκρατία και στη χυδαιολογία για να υποτάξουν τους εργαζόμενους, αν και είναι αμφίβολο ότι το κατόρθωσαν, γιατί διαφαίνεται ότι οι αγωνιστικές διαθέσεις των εργαζομένων είναι μάλλον ανεβασμένες. Υπάρχει οργή. Υπάρχει αγανάχτηση στους εργαζόμενους. Υπάρχει διάθεση για ένταση των αγώνων.
Παραβλέπει, όμως, η ανακοίνωση το γεγονός ότι η κυβέρνηση δεν έβαλε μπροστά στον ελληνικό λαό ένα ανύπαρκτο γι αυτή δίλημμα. Το δίλημμα είναι πραγματικό για την άρχουσα τάξη της χώρας. Υπάρχει θέμα παραμονής της Ελλάδας στο ευρώ. Και δεν υπάρχει μόνο από την άποψη της ωρίμανσης του ελληνικού λαού σε σχέση με την παραμονή μας στο ευρώ, εξ αιτίας των δεινών που υφίσταται. Αλλά υπάρχει και από την πλευρά των ευρωπαίων εταίρων.
Μπορεί η κυβέρνηση και όλα τα κόμματα της άρχουσας τάξης να εξαπέλυσαν μια συνδυασμένη εκστρατεία κατατρομοκράτησης του ελληνικού λαού για την «άτακτη χρεοκοπία», που θα υποστεί η χώρα μας από μια ενδεχόμενη αποχώρηση από τη ζώνη του ευρώ, για την απόλυτη καταστροφή που θα επέλθει, αλλά το έκαναν για να υποστηρίξουν μια στρατηγικής σημασίας επιλογή γι αυτήν. Η άρχουσα τάξη της χώρας μας έχει μπροστά της μια και μοναδική επιλογή να υποστηρίξει. Προσπάθεια να αντιμετωπίσει τη χρεοκοπία και την κρίση στο πλαίσιο παραμονής στο ευρώ, και παράλληλα να φορτώσει τα βάρη και τις συνέπειες της κρίσης και της ελεγχόμενης χρεοκοπίας στους εργαζόμενους, για να κερδίσει και χρόνο και τις αναγκαίες συνθήκες αναπαραγωγής του κεφαλαίου.
Αν υποτεθεί ότι η Ελλάδα, με οποιοδήποτε τρόπο, αποχωρήσει από το ευρώ, τότε η άρχουσα τάξη της χώρας μας αντιμετωπίζει σοβαρό υπαρξιακό πρόβλημα. Γιατί όχι μόνο θα έχει οδηγήσει την Ελλάδα στην οικονομική χρεοκοπία, όχι μόνο θα έχει εξαθλιώσει τους εργαζόμενους της χώρας εκεί που τους έταζε ένα μέλλον ευημερίας και συνεχούς προόδου αλλά θα έχει καταρρεύσει πολιτικά και ιδεολογικά. Πάνω από μισό αιώνα η άρχουσα τάξη επιστράτευσε το ιδεολογικό και πολιτικό της οπλοστάσιο για να πείσει τον ελληνικό λαό για την ευρωπαϊκή προοπτική. Για τη σιγουριά που θα του εξασφάλιζε. Η αποχώρηση από το ευρώ θα ήταν η απόλυτη απάντηση μιας οικτρής ιστορικής αποτυχίας. Γιατί θα την απογύμνωνε από τον πολιτικό και ιδεολογικό της λόγο. Και δεν μπορεί να σταθεί κανένας κοινωνικοοικονομικός σχηματισμός χωρίς πολιτική και ιδεολογία.
Την ίδια στιγμή η Ευρωπαϊκή Ένωση, στο πλαίσιο των εγγενών της δυσκολιών και αντιθέσεων, των προβλημάτων που αντιμετωπίζει το ευρώ λόγω της φύσης του και του ρόλου του, μπορεί να χρησιμοποιεί την Ελλάδα ως πειραματόζωο για να γενικεύσει μια αντεργατική επέκταση σε όλη την επικράτειά της αλλά υφίσταται και υψηλό κόστος. Το ξήλωμα της ζώνης του ευρώ, με αρχή, έστω, τη μικρή και «σπάταλη» Ελλάδα θα έχει σοβαρή οικονομική και πολιτική επίδραση σε ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ένωση. Θα εντείνει τις συνθήκες αστάθειας του ευρώ και συνολικά του εγχειρήματος, αν πάρει υπόψη την επικρατούσα κατάσταση τόσο της Ιταλίας, της Πορτογαλίας, της Ιρλανδίας, της Ισπανίας, του Βελγίου και γιατί όχι και της Γαλλίας όσο και την επίσημη παραδοχή για την ύφεση που επέρχεται. Το τελικό αποτέλεσμα θα το εισπράξει η Γερμανία, που θα αναγκαστεί να δημιουργήσει τη δική της ζώνη επιρροής για να μη διαταράξει την οικονομική της θέση και τον παγκόσμιο ρόλο της.
Ακριβώς αυτό το γεγονός υποτιμάει η ηγεσία του Κόμματος. Την πραγματική δυσκολία της άρχουσας τάξης της χώρας μας και συνολικά της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Γι αυτό και δεν προετοιμάζει την άμεση έξοδο από το ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση και την παραπέμπει με την κατάκτηση της σοσιαλιστικής εξουσίας. Άμεση έξοδο από το ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση που δεν θα γίνει με τους όρους που θα επεδίωκαν οι ευρωπαίοι εταίροι – καταναγκαστικής, αλλά με τους όρους και τις προϋποθέσεις που θα επεδίωκε το ίδιο το εργατικό και το ευρύτερο λαϊκό κίνημα. Σε Αντιιμπεριαλιστική Αντιμονοπωλιακή και Δημοκρατική κατεύθυνση.
Την κατεύθυνση αυτή θα την αναλάμβανε να την υλοποιήσει μια Λαϊκή Δημοκρατική Κυβέρνηση που θα στηριζόταν στην εργατική τάξη και τα μικροαστικά στρώματα της πόλης και του χωριού. Μια κατεύθυνση που θα έφερνε και την υπόθεση του σοσιαλισμού πιο κοντά.