Τα μέτρα πάνω στο τραπέζι

Ο Πολ Τόμσεν, εκπρόσωπος του ΔΝΤ στη χώρα μας, δήλωσε ότι «όλα είναι ανοιχτά» σε σχέση με τα μέτρα που απαιτούν η τρόϊκα και οι ευρωπαίοι εταίροι για να προχωρήσει η νέα δανειακή σύμβαση και το PSI. Το ίδιο ακριβώς δήλωσε και ο πρωθυπουργός της χώρας Λουκάς Παπαδήμος σε συνέντευξη τύπου που παραχώρησε λίγο μετά την ολοκλήρωση των εργασιών της άτυπης Συνάντησης Κορυφής αποδεχόμενος ότι «τα μέτρα που συζητάμε παραμένουν στο τραπέζι».

Οι παραπάνω δηλώσεις ξεκαθαρίζουν εμφατικά, σύμφωνα με τα όσα έχουν αποφασίσει τρόικα και ευρωπαίοι εταίροι από την πλευρά τους, ότι η κατάσταση για τη χώρα μας είναι πλήρως ανελαστική, μονόδρομος. Το ίδιο γεγονός αποτυπώνουν και οι δηλώσεις Σόϊμπλε και Μέρκελ. Από την άποψη αυτή είναι χαρακτηριστικές οι τοποθετήσεις των ΜΜΕ που ούτε λίγο ούτε πολύ αναγνωρίζουν ότι «ο επίτροπος έφυγε αλλά η επιτροπεία έρχεται», ότι δεν μπορεί να είναι κάποιος «και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ», ότι τώρα πρέπει «να παρθούν οι δύσκολες αποφάσεις» κλπ.
Στο μεταξύ το μαχαίρι έχει μπει στο λαιμό και όλα πρέπει να λήξουν μέχρι την Κυριακή που μας έρχεται. Οι εκπρόσωποι της IIF ξεκαθαρίζουν ότι μια συμφωνία για το PSI θα εξαρτηθεί από την πρόοδο για τα μέτρα που θα οδηγήσουν στη νέα δανειακή σύμβαση, τα μέτρα συνεπώς είναι πάνω στο τραπέζι και απομένει στους πολιτικούς αρχηγούς που στηρίζουν την παρούσα δοτή κυβέρνηση να αποφασίσουν τι θα κάνουν, γιατί μια από τις προϋποθέσεις που τίθεται εκ μέρους των ευρωπαίων εταίρων, της Γερμανίας δηλαδή, είναι η συμφωνία και η υπογραφή των αρχηγών για να υλοποιηθούν τα όσα πρέπει να εφαρμοστούν. Στο βάθος δεν πρέπει να ξεχνάμε πως υπάρχει και η Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου.
Φυσικά την ουσία των μέτρων τη γνωρίζουμε από καιρό. Τη γνωρίζουν και τα κόμματα που στηρίζουν τη δοτή κυβέρνηση. Γνωρίζουν και τις συνέπειες. Και εδώ είναι η δυσκολία. Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν κατάρρευση του πολιτικού συστήματος, ιδιαίτερα των κυβερνητικών κομμάτων. Ο Καρατζαφέρης απειλεί με αποχώρηση, ο Σαμαράς υπενθυμίζει το μεταβατικό χαρακτήρα της κυβέρνησης και δεν είναι λίγοι εκείνοι που προβλέπουν επιτάχυνση και των εκλογών ακόμη και μέσα στον Μάρτη. Οι βουλευτές της κυβερνητικής πλειοψηφίας δεν είναι βέβαιο ότι θα ψηφίσουν τα επερχόμενα μέτρα, τουλάχιστον ορισμένοι από αυτούς. «Να μου κοπούν τα χέρια αν εγώ ψηφίσω τέτοια μέτρα για τα εργασιακά» δήλωσε βουλευτής του ΠΑΣΟΚ.
Μπροστά σ’ αυτήν την κατάσταση είναι βέβαιο ότι οι πολιτικοί αρχηγοί «θα ποιήσουν την ανάγκη φιλοτιμία» και θα βρουν μια κάποια «λύση» ακόμη κι αν χρειαστεί να καταφύγουν και σε εκλογές. Αυτό όμως που κάνει εντύπωση είναι ότι ενώ το πολιτικό σύστημα κλυδωνίζεται – και το γεγονός αυτό είναι μια από τις προϋποθέσεις για πολιτικές και κοινωνικές ανατροπές προοδευτικού χαρακτήρα, τα κόμματα της αριστεράς δεν αναδεικνύονται σε ουσιαστικούς παράγοντες αυτών των ανατροπών.
Παραπέρα το εργατικό κίνημα δεν φαίνεται να μπορεί να σηκώσει το βάρος της αντιπαράθεσης και της ανατροπής μιας πολιτικής που η εφαρμογή της έχει φέρει σε πρωτόγνωρα επίπεδα εξαθλίωσης τους εργαζόμενους της χώρας μας. Δεν μιλάμε για την ηγεσία της ΓΣΕΕ που στο πλαίσιο του κοινωνικού εταιρισμού με τον ΣΕΒ ουσιαστικά δεν αντιτάσσει καμιά αντίσταση απέναντι σε μια κραυγαλέα αντεργατική πολιτική. Κι όμως οι αγωνιστικές διαθέσεις των εργαζομένων υπάρχουν.
Μονόδρομος λοιπόν τα όσα απαιτούν η Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΔΝΤ; Προφανώς όχι. Αρκεί ορισμένοι να κατανοήσουν ότι, την ώρα που η Fitch προβλέπει τη χρεοκοπία της Ελλάδας όσο αυτή βρίσκεται στη ζώνη του ευρώ, αυτό που χρειάζεται η ελληνική κοινωνία για να αντιμετωπίσει την οικονομική κρίση δεν είναι τα κλαψουρίσματα για την τύχη του ευρώ ή οι «επαναστατικοί» βερμπαλισμοί.
Αυτό που χρειάζεται η ελληνική κοινωνία είναι μια Προγραμματική Πρόταση εξόδου από την οικονομική κρίση και τη χρεοκοπία, που θα δίνει διέξοδο στα άμεσα προβλήματα των εργαζομένων, που θα δρομολογήσει την έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωπαϊκή Ένωση, θα διαγράψει το χρέος, θα προχωρήσει στην ανασυγκρότηση της παραγωγικής βάσης της χώρας εξασφαλίζοντας αναπτυξιακή προοπτική και θα καταφέρει ένα ισχυρό χτύπημα της εξάρτησης της χώρας από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς αφήνοντας ανοιχτό το δρόμο για τη σοσιαλιστική προοπτική. Μια προγραμματική πρόταση που θα στηρίζεται στην εργατική τάξη, στα μικροαστικά στρώματα της πόλης και του χωριού, στη νεολαία και τους διανοούμενους, στους αγώνες του εργατικού κινήματος και γενικότερα του λαϊκού κινήματος.