Το «σκονάκι» της τρόικα

 του Δ.Κ.

Την περασμένη βδομάδα συνέβη κάτι το πρωτοφανές στη σύγχρονη κοινοβουλευτική ιστορία της χώρας. Καταψηφίστηκαν κάποια άρθρα που περιλαμβάνονταν σε πολυνομοσχέδιο της κυβέρνησης. Παρά την πολλαπλά διατυμπανιζόμενη πλατιά κοινοβουλευτική πλειοψηφία της κυβέρνησης Παπαδήμου, η οποία στηρίζεται από 255 βουλευτές των τριών κομμάτων, δεκάδες βουλευτές και των τριών κομμάτων καταψήφισαν, ψήφισαν λευκό ή απείχαν από την ψηφοφορία των εν λόγω άρθρων.
Το γεγονός προκάλεσε σωρεία αντιδράσεων. Υπήρξαν εκείνοι που εγκάλεσαν τους βουλευτές αυτούς και τους ανακάλεσαν στην τάξη. Η τρόικα, το ξένο πολυεθνικό κεφάλαιο και οι εγχώριοι συνεργάτες και συνεταίροι του, θορυβήθηκαν από τη μίνι ανταρσία. Όχι γιατί ανησυχούν ότι οι συγκεκριμένοι βουλευτές αμφισβητούν στα σοβαρά τις επιλογές της κυβέρνησης, της ΕΕ και του ΔΝΤ.
Εξάλλου είναι οι ίδιοι που έχουν δώσει επανειλημμένα, και με την ψήφο τους, τους απαραίτητους όρκους πίστης. Οι ίδιοι άλλωστε επέλεξαν να διαφοροποιηθούν σε κάποιες επιμέρους διατάξεις και όχι στο σύνολο του νομοσχεδίου ή, πολύ περισσότερο, σε άλλα, κομβικής σημασίας νομοσχέδια. Ο χρόνος που το έκαναν αυτό δεν είναι άσχετος με την προσπάθεια αρκετών να θολώσουν τα νερά και να κάνουν να ξεχαστούν οι ευθύνες τους και οι ευθύνες των προηγούμενων κυβερνήσεων. Πλησιάζουν άλλωστε οι διαδικασίες εκλογής αρχηγού στο ΠΑΣΟΚ αλλά, από ό,τι φαίνεται, και οι εκλογές. Των φρονίμων τα παιδιά πριν πεινάσουν μαγειρεύουν.
Προς τι τότε η ενόχληση των ανωτέρω κύκλων; Τα κέντρα εξουσίας δεν επιθυμούν ούτε αυτή την ελάχιστη, υποκριτική διασάλευση της αντιλαϊκής τάξης πραγμάτων. Ακόμη και ο (έτσι κι αλλιώς ελεγχόμενος από την οικονομική ολιγαρχία) κοινοβουλευτισμός γίνεται κάποτε ενοχλητικός. Τότε το Κοινοβούλιο παύει να είναι «ναός της δημοκρατίας», όπως πάγια ισχυρίζονται, και κάνουν λόγο για «εθνικό αυτοχειριασμό»!
Είναι όπως αυτό που έλεγε ο Ελευθέριος Βενιζέλος την περίοδο της οικονομικής κρίσης του μεσοπολέμου: “Η σημερινή εκτελεστική εξουσία είναι ανίκανος να ανταποκριθεί προς τα καθήκοντά της, ευρισκομένη υπό την πλήρην εξάρτησιν της νομοθετικής εξουσίας, η οποία επηρεάζεται πάλιν από την ανάγκη να μη δυσαρεστήση τας διαφόρους εκλογικάς ομάδας, δια να μη διακινδυνεύση η επανεκλογή των αποτελούντων αυτήν βουλευτών”.
Ενώ τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου, ξένου και εγχώριου άλλα επιτάσσουν. Επιτάσσουν πολιτικές συμπεριφορές σαν αυτή του πρωθυπουργού Παπαδήμου: παρέδωσε στους υπουργούς του, προς «γνώσιν και συμμόρφωσιν», το δεκασέλιδο «σκονάκι» της τρόικα όπου περιλαμβάνονται οι νέες αντιλαϊκές απαιτήσεις και η σφαγή των υπολειμμάτων των δικαιωμάτων των εργαζόμενων. Τελεία και παύλα. Όσο για τις «κόκκινες γραμμές» με τις οποίες πήγε ο Παπαδήμος στις Βρυξέλλες, αυτά είναι μόνο για τους αφελείς.
Κάποια συμπεράσματα μπορούν επομένως εύκολα να εξαχθούν.
1.    Ο λαός μπορεί να ορθώσει επιμέρους, έστω, εμπόδια στην αντιλαϊκή λαίλαπα. Δύσκολα, αλλά μπορεί.
2.    Οι καθεστωτικές πολιτικές δυνάμεις και οι πολιτικοί τους, θα κάνουν κάθε ελιγμό προκειμένου να εξαπατήσουν το λαό και να φιλοτεχνήσουν ένα φιλολαϊκό δήθεν προφίλ.
3.    Η άρχουσα τάξη είναι παράλληλα έτοιμη, ανά πάσα στιγμή, να αξιοποιήσει τα πιο αντιδημοκρατικά μέτρα μια και αυτός ακόμη ο αναξιόπιστος αστικός κοινοβουλευτισμός είναι κάποιες φορές εμπόδιο.
4.    Πραγματική λύση και ανακούφιση στα προβλήματα του λαού δεν μπορεί να έρθει παρά με σκληρούς, ανυποχώρητους, επίμονους, ενωτικούς και πολύμορφους λαϊκούς αγώνες.
5.    Η πολιτική διέξοδος βρίσκεται στην απόρριψη όλων εκείνων που είναι υπεύθυνοι για τη σημερινή κατάσταση και στη συγκρότηση ενός γιγάντιου λαϊκού μετώπου ενάντια στον ιμπεριαλισμό και στα μονοπώλια.