Με αφορμή μια ανακοίνωση για το λεγόμενο «κίνημα της πατάτας» (IΙ)

(συνέχεια)
Ασφαλώς θα αναρωτηθεί, εύλογα, κάποιος. Πού βρίσκεται το λάθος που κάνει η ηγεσία του ΚΚΕ; Πώς γίνεται να οδηγείται σε τέτοιες καταστάσεις, που ειδικά σε εποχή οικονομικής κρίσης, αντί να δημιουργεί πλατύτερες συσπειρώσεις γύρω από το Κόμμα - γιατί ο εργαζόμενος κόσμος προσβλέπει στο ΚΚΕ και ελπίζει από το ΚΚΕ, να σηκώνει αναχώματα, να δημιουργεί δυσαρέσκειες και δυσανασχετήσεις αλλά να δημιουργεί, παράλληλα, και συνθήκες απομάκρυνσης ενός εργαζόμενου κόσμου, που «δικαιωματικά» ανήκει στο ΚΚΕ αλλά και μικροαστικών στρωμάτων του χωριού που φιλοδοξεί να προσεγγίσει;
Η απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα είναι πιο σύνθετη απ’ όσο μπορεί αρχικά να υποθέσει κανείς. Κι αυτό γιατί η τοποθέτηση της ηγεσίας του Κόμματος γύρω απ’ αυτό το θέμα χρησιμοποιεί και αληθινά στοιχεία τόσο της ιστορικής όσο και της σημερινής πραγματικότητας. Κι αυτά τα στοιχεία πρέπει να χρησιμοποιούνται στην ανάλυση για να καταλογίζονται «τα του Καίσαρος τω Καίσαρι».
Είναι ο μόνος τρόπος να αποκαλύπτονται οι πραγματικές διαστάσεις του προβλήματος και επομένως να αποκαλύπτονται και οι πραγματικές καταστάσεις που ο αντίπαλος προσπαθεί να τις συγκαλύψει ή να τις αξιοποιήσει για να μεταθέσει πολιτικές ευθύνες ή, ακόμη, να τις εκμεταλλευτεί για να σπείρει σύγχυση γύρω από μια πραγματική διέξοδο από το πρόβλημα και συνολικά από την οικονομική κρίση.
• Και ποια είναι αυτά τα αληθινά στοιχεία της πραγματικότητας, της περασμένης και της τωρινής;
• Καμιά τέτοια παράλληλη λειτουργία αγοράς ως προς την κύρια καπιταλιστική αγορά δεν έλυσε μόνιμα το πρόβλημα των φτηνών τιμών των προϊόντων πολύ περισσότερο, ήταν αδύνατον άλλωστε, δεν έλυσε το διατροφικό πρόβλημα του λαού.
• Καμία από τέτοιου είδους αγορές, όπως η συγκεκριμένη με το λεγόμενο κίνημα της πατάτας, δεν επέδειξε αντοχή στο χρόνο. Οι κλασσικές λαϊκές αγορές, που έχουν ιστορικές καταβολές, σήμερα αποτελούν μέρος της καπιταλιστικής αγοράς.
• Μπροστά στη μεγάλη οικονομική πίεση που αισθάνεται ο εργαζόμενος σήμερα, μετά τα αλλεπάλληλα μέτρα που έχουν παρθεί, εύκολα αγκαλιάζει τέτοιου είδους κινήματα, γιατί, αν μη τι άλλο, έστω και μέσα από πολλές ταλαιπωρίες, μπορεί να προμηθευτεί ένα προϊόν μισοτιμής ή και λιγότερο.
• Ακριβώς επειδή υπάρχει αυτή η πολύ δύσκολη οικονομική κατάσταση στους εργαζόμενους, επειδή υπάρχει αγανάχτηση, τέτοιου είδους κινήματα μπορούν να αξιοποιηθούν, από δυνάμεις που έχουν συμβάλλει στην εξαθλίωση των εργαζομένων, που έχουν δημιουργήσει προβλήματα στους παραγωγούς και έχουν αδιάθετα τα προϊόντα τους, όχι μόνο για να αποπροσανατολίσουν γενικά αλλά και για να βρει μια διέξοδο ο εργαζόμενος κόσμος, ακόμη και κουτσά – στραβά, σε ένα πραγματικό του και πολύ άμεσο πρόβλημα.
• Στην κατεύθυνση αυτή υπήρξαν πολιτικές δυνάμεις και ΜΜΕ που προσπάθησαν να αξιοποιήσουν το λεγόμενο κίνημα της πατάτας, χρησιμοποιώντας το ως κολυμπήθρα του Σιλωάμ για να παρουσιάσουν ένα πρόσωπο που δεν το διαθέτουν, την ώρα που με το Μνημόνιο «έσωζαν» τον ελληνικό λαό!
• Και στη συγκεκριμένη περίπτωση υπήρχαν και πολιτικές δυνάμεις, από το λεγόμενο αντιμνημονιακό χώρο, που μπροστά στην επίλυση του άμεσου προβλήματος υποτιμούν φανερά τα ουσιαστικά αίτια που οδήγησαν τον εργαζόμενο λαό στη σημερινή κατάσταση εξαθλίωσης και εξακολουθούν να τάσσονται υπέρ της συμμετοχής της χώρας μας στην Ευρωζώνη και στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
• Αν θέλουμε να μιλάμε για μια μόνιμη και ουσιαστική επίλυση αυτού του προβλήματος, που θα συνδυάζει την ικανοποίηση των πραγματικών κοινωνικών αναγκών των εργαζομένων, της κατανάλωσης προϊόντων σε φτηνές τιμές, της ασφαλούς διάθεσης προϊόντων από παραγωγούς που ανήκουν στα μικρομεσαία στρώματα του χωριού, την επίλυση γενικότερα του διατροφικού προβλήματος του λαού, τότε, οι όροι επίλυσης αυτού του προβλήματος διαφοροποιούνται ριζικά και χρειάζονται και ριζικές, ανατρεπτικές αλλαγές στην ίδια την παραγωγική διαδικασία που παραπέμπουν σε άλλη κοινωνικοοικονομική κατάσταση, την οργάνωση και τη διεύθυνση της οποίας θα την αναλάβουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι με την υποστήριξη των μικροαστικών στρωμάτων της πόλης και του χωριού.
Μετά απ’ όσα εκτέθηκαν παραπάνω το ερώτημα σε σχέση με τη στάση που πρέπει να κρατήσει ένα επαναστατικό κόμμα απέναντι σε τέτοιου είδους κινήματα γίνεται πολύ πιο συγκεκριμένο και διαμορφώνεται ως εξής: Ποια στοιχεία της σημερινής πραγματικότητας δεν πήρε υπόψη της η ηγεσία του Κόμματος;
• Υποτίμησε σε ανεπίτρεπτο βαθμό την ένταση ενός άμεσου προβλήματος τόσο των εργαζομένων όσο και των μικρομεσαίων αγροτών.
• Από αυτήν την άποψη πρέπει να σημειωθεί μια σοβαρή καθυστέρηση στην παρακολούθηση των πραγματικών διεργασιών που συντελούνται στην ελληνική κοινωνία.
• Δεν διατύπωσε καμία λύση για το συγκεκριμένο πρόβλημα γιατί θεώρησε ότι υπονομεύει την πάλη και τον προσανατολισμό του λαού για τη Λαϊκή Εξουσία. Ενώ τη λύση και την είχε και μπορούσε να την εντάξει στην πάλη για τη Λαϊκή Εξουσία.
• Άφησε, δηλαδή, το πρόβλημα να το πάρουν άλλες δυνάμεις πάνω τους.
• Δεν εκμεταλλεύτηκε τις συγκεκριμένες συνθήκες για να επαναφέρει τη συζήτηση για την ανάγκη επανασυγκρότησης των αγροτικών συνεταιρισμών και ειδικά των παραγωγικών συνεταιρισμών μπροστά στους αγρότες.
• Επανέλαβε το λάθος να καταγγείλει το συγκεκριμένο κίνημα, όπως ακριβώς έγινε και με τις πλατείες, υποτιμώντας απαράδεχτα το γεγονός ότι οι εμπλεκόμενοι σ’ αυτό το κίνημα είναι από τη μια μεριά εξαθλιωμένα τμήματα της εργατικής τάξης που αντιμετωπίζουν πολύ σοβαρό πρόβλημα επιβίωσης και από την άλλη μικρομεσαίοι αγρότες που αντιμετωπίζουν τον άμεσο κίνδυνο της καταστροφής.
• Δεν αποκατέστησε καμία επαφή με το συγκεκριμένο κίνημα για να εξηγήσει τα αίτια που περιήλθαν οι παραγωγοί σ’ αυτήν την κατάσταση, τους όρους και τις προϋποθέσεις που θα ξεπεραστεί.
• Έδειξε ατολμία να μπει μπροστά στον αγώνα των παραγωγών για να αποδείξει και με τον πιο χειροπιαστό τρόπο, ότι την ώρα που σαπίζει η ελληνική παραγωγή στις αποθήκες, την ώρα που υλοποιούνται ζωντανά οι όροι της καταστροφής των παραγωγικών δυνάμεων της χώρας, την ώρα που οι κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις αλλά και όσες από τις αντιπολιτευόμενες αντιμνημονιακές δυνάμεις υποστηρίζουν το ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση, που επιβάλλει συνθήκες πλήρους απελευθέρωσης της αγοράς, βγάζουν ανέξοδους δεκάρικους για την ανάπτυξη, την ίδια ώρα επιτρέπονται οι αθρόες εισαγωγές ξένων προϊόντων. Μ’ αυτόν τον τρόπο υποσκάπτεται και η απλή ανάδειξη των πραγματικών αναπτυξιακών δυνατοτήτων της χώρας.
• Έδειξε ατολμία στο να επιχειρήσει να επιβάλει λύση του προβλήματος έστω και με τέτοιες μορφές οικονομικής δραστηριότητας, έστω και προσωρινά, αναδεικνύοντας την ανάγκη έμπραχτα οι ίδιοι οι παραγωγοί, οι ίδιοι οι εργαζόμενοι να πάρουν στα χέρια τους την παραγωγική διαδικασία και τη διανομή.
• Δεν είδε δυο πραγματικά και πολύτιμα στοιχεία που εκφράστηκαν σ’ αυτό το κίνημα. Την απότομη πτώση του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων, την απότομη καταστροφή των μικροαστικών στρωμάτων και την πρωτόβουλη δράση τους. Και τα δυο αυτά στοιχεία είναι χαρακτηριστικά της δημιουργίας επαναστατικής κατάστασης.
• Υποτίμησε για άλλη μια φορά τον απόηχο και την επίδραση που ασκεί η στάση που κράτησε πάνω στις δικές του δυνάμεις αλλά και ευρύτερα στην κοινωνία.
Στο πλαίσιο που κινήθηκε η ηγεσία του Κόμματος έδειξε τη βασική αδυναμία της καθοδηγητικής της δουλειάς. Να εξασφαλίζει το συνδυασμό των άμεσων προβλημάτων που αντιμετωπίζει ο ελληνικός λαός με την πάλη για την επίλυσή τους στη σχέση τους με την πάλη για τη Λαϊκή Εξουσία. Από εκεί και μετά ο αντίπαλος βρήκε ανοιχτό το έδαφος να φτάσει εύκολα και συνειδητά μέχρι την προσπάθεια να μειώσει το κύρος του Κόμματος. Αλλά με αυτό το θέμα θα ασχοληθεί το τρίτο και τελευταίο σχόλιο.