Για την Ανακοίνωση του ΠΓ του ΚΚΕ (ΙV)

(συνέχεια)
Εκεί που τα πράγματα γίνονται πολύ δύσκολα ως προς τις εκτιμήσεις που κάνει το ΠΓ του Κόμματος είναι για την οικονομική κρίση στη χώρα μας και στην Ευρωπαϊκή Ένωση, στη σχέση της κρίσης με το δημόσιο χρέος. Το πώς πρέπει να τοποθετηθεί ένα επαναστατικό κόμμα απέναντι στην κρίση και μάλιστα όταν αυτή είναι παγκόσμια. Στη σκέψη της ηγεσίας του Κόμματος επικρατούσε πάντα μια σύγχυση γύρω από τα θέματα της κρίσης, που δεν της επέτρεπε να πάρει έγκαιρα θέση, και σωστή θέση, στα ζητήματα της κρίσης. Για αυτό το λόγο θα ξεπεράσουμε συνειδητά  ανεπάρκειες που χρονολογούνται από το 2007 και θα σταθούμε μόνο στο παρόν κείμενο του ΠΓ.
Στην Ανακοίνωση το ΠΓ κάνει λόγο για «την απειλή εκδήλωσης νέας κρίσης στην ΕΕ». Η Ανακοίνωση φέρει ημερομηνία 22.02.2012 και δημοσιεύτηκε στο “P” στις 23.02.2012. Δυο ημέρες αργότερα (25.02.2012) στο κεντρικό σχόλιο του “P” «Η άποψή μας», που εκφράζει την άποψη της εφημερίδας, άρα, κατά προέκταση λόγω του χαρακτήρα της εφημερίδας και του Κόμματος, διαβάζουμε το παρακάτω απόσπασμα: «Στον ένα ή στον άλλο βαθμό η καπιταλιστική κρίση θεριεύει». Και μάλιστα συνοδεύεται με μια εκτίμηση ότι: «Ο κύκλος της καπιταλιστικής κρίσης εκδηλώνεται συγχρονισμένα και στα κράτη του λεγόμενου σκληρού πυρήνα της ευρωζώνης, διαμορφώνει τη δυναμική, τους αναγκαίους όρους για τη διάλυση και όλων των προηγούμενων συμφωνιών τους, …».
Είναι φανερό πως πρόκειται για δυο διαφορετικές εκτιμήσεις. Όταν βρισκόμαστε μπροστά σε «απειλή κρίσης» σημαίνει ότι δεν βρισκόμαστε σε κρίση ή τουλάχιστον βρισκόμαστε μπροστά στα πρώτα σημάδια της κρίσης. Και επειδή υπήρξε κρίση στην Ευρωπαϊκή Ένωση σημαίνει ότι την είχε ξεπεράσει και τώρα βρίσκεται μπροστά σε μια «νέα κρίση». Τι από τα δυο συμβαίνει; Ή η Ευρωπαϊκή Ένωση απειλείται με μια νέα κρίση ή αυτή βρίσκεται σε κρίση και παραπέρα «θεριεύει».
Η γνώμη μας είναι ότι ανεξάρτητα από τις όποιες ιδιαίτερες πλευρές μπορεί να παρατηρήσει κανείς και να σχολιάσει στην εκδήλωση της κρίσης στην Ευρωπαϊκή Ένωση, και τέτοιες υπάρχουν, η κρίση που έχει ξεσπάσει στο έδαφός της δεν έχει ξεπεραστεί ακόμη, εξακολουθεί να υπάρχει και ότι τα νέα υφεσιακά φαινόμενα στα οποία στέκονται τα αστικά ΜΜΕ και αφορούν και το σκληρό πυρήνα της Ευρωζώνης είναι στο πλαίσιο της κρίσης.
Στην Ανακοίνωση, επίσης υπάρχει η θέση ότι: «Το ΚΚΕ δεν υποστηρίζει ότι αυτός ο κύκλος της οικονομικής κρίσης θα είναι και ο τελευταίος για την καπιταλιστική Ελλάδα» η οποία συνοδεύεται από την εκτίμηση ότι: «Το βέβαιο είναι ότι η όποια ανάκαμψη θα είναι αναιμική». Ανεξάρτητα αν συμφωνεί ή όχι κανείς με αυτές τις τοποθετήσεις το εντυπωσιακό σε αυτές είναι ότι πριν καν κλείσει ο κύκλος της κρίσης, πριν καν εμφανιστεί έστω και η αναιμική ανάκαμψη η ηγεσία του Κόμματος έχει ήδη «αναχωρήσει» από τον τωρινό κύκλο της κρίσης και έχει πάει στον επόμενο. Και το ερώτημα είναι γιατί;
Η απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα, μετά από τέσσερα χρόνια κρίσης, μπορεί να δοθεί με σαφήνεια. Η ηγεσία του Κόμματος ασχολείται με γενικό και σχηματικό τρόπο με την οικονομική καπιταλιστική κρίση. Και κύρια απευθύνεται στο επίπεδο διαμόρφωσης της κοινωνικής συνείδησης από τα πάνω – με καταγγελτικό και ηθικολογικό τρόπο, και όχι της συγκεκριμένης αντιμετώπισης της κρίσης, αυτής της συγκεκριμένης κρίσης, της στάσης της εργατικής τάξης και των μικροαστικών στρωμάτων απέναντι σ’ αυτήν, της ανάπτυξης της δράσης τους, τη σφυρηλάτηση της ενότητάς τους, των συμμαχιών που μπορούν να προκύψουν. Γι αυτό και οι τοποθετήσεις γύρω από την κρίση είναι αποσπασματικές, γενικόλογες, αντιφατικές και σύρονται πίσω από την επικαιρότητα των αστικών αναλύσεων χωρίς επεξεργασία.
Το αποτέλεσμα αυτής της στάσης είναι να αντιμετωπίζονται τα χαρακτηριστικά της κρίσης με γενικόλογο τρόπο. «Την κρίση να μην την πληρώσει ο λαός». Η θέση αυτή όταν πρέπει να συγκεκριμενοποιηθεί, π.χ. τα χαράτσια, παραμένει γενικόλογη και κύρια απευθύνεται στη συνείδηση των λαϊκών μαζών. Δεν υπάρχει η συστηματική οργάνωση στο να μην πληρωθούν ή όπου υπάρχει δεν έχει συνέχεια, δεν έχει στόχο. Το ίδιο συμβαίνει και σε ότι αφορά το δημόσιο χρέος, που γίνεται και θεωρητική προσπάθεια να καταδειχτεί ότι δεν υπάρχει κρίση χρέους, ενώ και υπάρχει ως αιχμή της καπιταλιστικής κρίσης (και όχι αποκλειστική έκφραση της κρίσης) και απειλεί τη χώρα με χρεοκοπία. Σε τελική ανάλυση το ίδιο συμβαίνει και με τη χρεοκοπία
Αυτό που εναπόκειται πλέον να κάνει η ηγεσία του Κόμματος, μετά από μια τέτοια στάση απέναντι στην κρίση, είναι η φυγή προς τα μπροστά. Να εγκλωβίζεται στη γενική θέση περί εξόδου από την οικονομική κρίση με σοσιαλιστική επανάσταση και ταυτόχρονα να τη συγχέει με τη σωστή θέση ότι η έξοδος από την οικονομική κρίση και τη χρεοκοπία πρέπει να οδηγήσει στο σοσιαλισμό. Κι αυτή τη θέση να την επεκτείνει σε κάθε μέτρο ακόμη και ενδιάμεσο, όπως είναι η έξοδος από το ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Και όχι μόνο αυτό. Να φτάνει να θεωρεί κάθε ενδιάμεσο αλλά χρήσιμο - ακόμη και αναγκαίο, μέτρο ως καταστρεπτικό και ρεφορμιστικό.
Γι αυτό και η ηγεσία του Κόμματος, στην πραγματικότητα, κρατάει στάση αναμονής απέναντι στην κρίση. Μεταπηδά από την παρούσα κρίση και βολικά – βολικά πηγαίνει στην επόμενη. Δεν έχει στο κέντρο της προσοχής της πως αυτήν την οικονομική κρίση θα τη μετατρέψει (ή σωστότερα θα προσπαθήσει να τη μετατρέψει) σε επαναστατική κρίση. Και με αυτό ακριβώς το κριτήριο να αναλύσει τη συγκεκριμένη πραγματικότητα και να καθορίσει και τα ιστορικά αντίστοιχα καθήκοντα. Δικαιολογείται έτσι και η στάση της απέναντι στον ελληνικό λαό. Σταθερά και αδιάλειπτα τον καλεί να αναλάβει τις ευθύνες του! Αλλά για ποιο πράγμα;