Η πραγματική ιστορία ενός εγγράφου

Τελικά ποια είναι η πραγματική ιστορία του «εγγράφου εργασίας» του γερμανικού υπουργείου οικονομικών, το οποίο συζητήθηκε την προηγούμενη Παρασκευή στη συνεδρίαση των υπουργών οικονομικών του Eurogroup;

Το γερμανικό υπουργείο οικονομικών συνέταξε ένα έγγραφο εργασίας στο οποίο διαπίστωνε, με βάση τις εκτιμήσεις της τρόϊκα, ότι η Ελλάδα έχει αποτύχει στην εφαρμογή των προγραμμάτων, που είχαν συμφωνηθεί μέχρι τώρα με την τρόϊκα, προκειμένου να αποφύγει τη χρεοκοπία.
Για να αντιμετωπιστεί ο κίνδυνος της χρεοκοπίας το γερμανικό υπουργείο απαιτούσε δυο πράγματα: Την απόλυτη προτεραιότητα εκ μέρους της Ελλάδας στην εξόφληση των δανεικών και την εκχώρηση της εθνικής κυριαρχίας στο ζήτημα του κρατικού προϋπολογισμού. Με αυτόν τον τρόπο προέκυψε η ανάγκη τοποθέτησης Επιτρόπου εκ μέρους της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ο οποίος θα έλεγχε τις κρατικές δαπάνες ακόμη και με δικαίωμα βέτο.
Με το που έγινε γνωστό το έγγραφο εργασίας ακολούθησε ένας καταιγισμός δηλώσεων από τον πρωθυπουργό Λουκά Παπαδήμο, τους αρχηγούς των κομμάτων που στηρίζουν την κυβέρνηση, την Ντόρα Μπακογιάννη, τον Φώτη Κουβέλη, που δήλωναν «εθνικά υπερήφανοι» ότι δεν πρόκειται να δεχτούν την επιτροπεία γιατί δεν παζαρεύουν την «εθνική κυριαρχία» της χώρας. Μέχρι και ο Θεόδωρος Πάγκαλος ανακάλυψε ξαφνικά ότι οι έλληνες εργαζόμενοι είναι οι πιο σκληρά δομικαζόμενοι εργαζόμενοι της Ευρώπης, εκεί που τους έβριζε χυδαία «κοπρίτες», σε αντίθεση με τους εργαζόμενους της Γερμανίας που εργάζονται πολύ λιγότερες ώρες.
Αν πάρουμε υπόψη το γερμανικό έγγραφο του υπουργείου οικονομικών, τις απαιτήσεις της τρόϊκα γύρω από τα μέτρα που πρέπει να ληφθούν για να εκταμιευτεί η επόμενη δόση προς την Ελλάδα και το τελεσίγραφο που στέλνουν οι ευρωπαίοι εταίροι προς την κυβέρνηση μετά την τελευταία Σύνοδο Κορυφής με τους όρους τους ότι η υπόθεση του Μνημονίου και του PSI πρέπει να λήξει μέσα σε πέντε ημέρες, είναι φανερό ότι η υπόθεση της επιτροπείας μπορεί να καταλάγιασε προς το παρόν αλλά η ουσία της παρέμεινε.
Και η ουσία είναι, ανεξάρτητα από την τύχη της Ελλάδας, ότι οι έχοντες το κουμάντο στην Ευρωπαϊκή Ένωση, πέρα και έξω από τους ελιγμούς και τα προπαγανδιστικά παιχνίδια που κάνουν, υπαγορεύουν αξιώσεις προς την ελληνική κυβέρνηση, που μας υπενθυμίζουν σταθερά και ακατάπαυστα ότι η εξάρτηση της χώρας, οικονομική και πολιτική, από τα ιμπεριαλιστικά κέντρα είναι, χωρίς αμφιβολία, μια πραγματικότητα.
Ας είναι, λοιπόν, λιγότερο εθνικά υπερήφανοι όλοι όσοι έσπευσαν να κάνουν δηλώσεις και να εναντιωθούν στο διορισμό επιτρόπου στο όνομα της υπεράσπισης της εθνικής κυριαρχίας – γιατί, σε τελική ανάλυση, η αποδοχή αυτής της πρότασης θα τους παρουσίαζε γυμνούς στη σκηνή σε ένα ρεσιτάλ δουλοπρέπειας και πολιτικής ανυποληψίας.
Και ας διδάσκονται ορισμένοι άλλοι που με τις θεωρητικές τους κατασκευές προσπαθούν να μας πείσουν ότι δεν υπάρχει πρόβλημα εξάρτησης της χώρας. Όταν οι ισχυροί εταίροι σου διορίζουν πρωθυπουργό και αυτό δεν είναι αρκετό, στη συνέχεια ανοίγει θέμα επιτρόπου και αποσύρεται (αν και έρχεται ο εκπρόσωπος του γερμανικού υπουργείου οικονομικών, ο κ. Μάρτιν Κοτχάουζ, να βεβαιώσει ότι το θέμα παραμένει στην ημερήσια διάταξη), κι αν δεν ευδοκιμήσει ο διορισμός επιτρόπου προωθείται η υπαγορευμένη εναλλακτική λύση τύπου Ισπανίας, αν μη τι άλλο, πρέπει να προβληματιστεί κανείς για τις θεωρητικές του αναλύσεις.