Αριστερή κυβέρνηση; Ας το ξεκαθαρίσουμε

Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές οι εξελίξεις είναι ραγδαίες και αλλάζουν από στιγμή σε στιγμή αναδεικνύοντας μιαν εικόνα κατάρρευσης του πολιτικού συστήματος της χώρας. Μάλλον επίκειται ανασχηματισμός, γιατί οι υπουργοί του ΛΑΟΣ τελούν υπό παραίτηση. Ο Γιώργος Καρατζαφέρης δεν θα ψηφίσει στη βουλή τα μέτρα με τα οποία η ανακοίνωση του πρωθυπουργικού γραφείου τον φέρει να συμφωνεί. Την ίδια στιγμή που δεν θα ψηφίσει τα μέτρα στηρίζει τον πρωθυπουργό, άρα και την κυβέρνησή του, γιατί πρωθυπουργός χωρίς κυβέρνηση δεν γίνεται να υπάρχει. Επομένως, η μόνη δυνατή ερμηνεία που μπορεί να δοθεί για τη στάση του Γιώργου Καρατζαφέρη είναι ότι δεν θέλει εκλογές. Εύλογο, αν οι δημοσκοπήσεις που βλέπουν το φως της δημοσιότητας είναι το κριτήριο του αρχηγού του ΛΑΟΣ.
Από την άλλη μεριά ο Αντώνης Σαμαράς προσπαθεί να φιλοτεχνήσει ένα προφίλ αντιστεκόμενου ανθρώπου στις παράλογες απαιτήσεις της τρόϊκας, που οξύνουν την ύφεση, παράλληλα, προσπαθεί να ελέγξει την κοινοβουλευτική του ομάδα, γιατί υπάρχουν έντονες αντιδράσεις για τη στάση που κράτησε. Προσπαθεί να ωθήσει την κατάσταση σε εκλογές, πράγμα όχι εύκολο γι αυτόν. Στο ΠΑΣΟΚ - εδώ είναι που τα πράγματα είναι πιο σοβαρά, σχεδόν διαλυμένα, ήδη βουλευτές ανακοινώνουν ότι δεν θα ψηφίσουν την Κυριακή τα μέτρα που αποφασίστηκαν, άλλοι παραιτούνται από τη θέση τους, υπουργοί παραιτούνται, ενώ, ταυτόχρονα, παίζεται το παιχνίδι της διαδοχής.
Ωστόσο, μέσα από αυτό το κουβάρι των εξελίξεων και των ειδήσεων η πιο σοβαρή εξέλιξη μας έρχεται από το Βερολίνο. Λέγεται ότι ο υπουργός οικονομικών της Γερμανίας Βόλφγκανγκ Σόϊμπλε, σε σύσκεψη κεκλεισμένων των θυρών, δήλωσε ότι οι προτάσεις της Ελλάδας είναι ανεπαρκείς για την αντιμετώπιση του χρέους και ότι το 2020 το χρέος της θα βρίσκεται στο 136% επί του ΑΕΠ, αντί του 120% που επιδιώκεται, γεγονός που τον έκανε να ζητήσει περικοπές άλλων 20δις ευρώ!
Εμείς γνωρίζουμε ότι και με το 120% το χρέος δεν είναι διαχειρίσιμο και ότι η χώρα μας έχει μπει βαθιά σε ένα τούνελ υπερχρέωσης από το οποίο δεν πρόκειται να βγει ποτέ. Πολύ περισσότερο αν οι υπολογισμοί του Σόϊμπλε είναι σωστοί. Αν, λοιπόν, η είδηση αυτή είναι πραγματική, και όλα δείχνουν ότι είναι πραγματική, τότε, τα πράγματα για την Ελλάδα είναι μονόδρομος. Όχι φυσικά μονόδρομος για να υπογράφονται μνημόνια, δανειακές συμβάσεις και να γίνονται διαβουλεύσεις για το PSI, για να παίρνονται μέτρα που οδηγούν τους εργαζόμενους στην απόλυτη εξαθλίωση, την ίδια στιγμή που το απόλυτο κριτήριο για την κυβέρνηση είναι η εξασφάλιση των δανεικών στους δανειστές και κατ’ επέκταση η παραμονή της Ελλάδας στην ευρωζώνη. Αλλά μονόδρομος ακριβώς στην αντίθετη κατεύθυνση.
Και αντίθετη κατεύθυνση είναι: Εδώ και τώρα αποχώρηση από το ευρώ. Άρνηση του χρέους και στάση πληρωμών στους δανειστές. Μονομερής διαγραφή του χρέους. Έξοδος από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Επιστροφή σε εθνικό νόμισμα και όλα τα άλλα μέτρα που περιγράφονται στο χθεσινό μας σχόλιο («Πάρτε θέση», Εργατικός Αγώνας 09.02.2012), τα οποία βέβαια μπορούν και να εμπλουτιστούν και με άλλες προτάσεις.
Στη βάση αυτή μπορεί να υπάρξει συμφωνία και μεταξύ όλων των ριζοσπαστικών δυνάμεων εκείνων που ενδιαφέρονται να μη σέρνεται η Ελλάδα από τους δανειστές της, να ξεπεράσει την οικονομική κρίση και τη χρεοκοπία, να υπάρξει η παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, να εξασφαλιστεί η αναπτυξιακή προοπτική της προς όφελος των εργαζομένων και των μικροαστικών στρωμάτων της πόλης και του χωριού, να αντιμετωπιστεί η ανεργία, η οποία ήδη σκαρφάλωσε στο 21%, να προστατευτούν οι εργατικές κατακτήσεις και να ενισχυθεί το εργατικό εισόδημα, να χτυπηθεί η εξάρτηση, να αφήνεται ανοιχτός ο δρόμος προς το σοσιαλισμό.
Η συμφωνία αυτή θα καταλήξει στη σύμπηξη ενός κοινωνικοπολιτικού μετώπου που από την άποψη του χαρακτήρα του θα είναι: Αντιιμπεριαλιστικό, γιατί θα στρέφεται ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς. Αντιμονοπωλιακό, γιατί οικονομική κρίση, χρεοκοπία και φιλομονοπωλιακή πολιτική πάνε πακέτο. Δημοκρατικό, γιατί θα εξασφαλίσει τα δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες των εργαζομένων, θα κατοχυρώσει τα εθνικά κυριαρχικά δικαιώματα και την εθνική ανεξαρτησία της χώρας.
Είναι αυτό το Μέτωπο που θα διεκδικήσει τη διακυβέρνηση της χώρας. Για την ανάδειξη μιας Λαϊκής Δημοκρατικής Κυβέρνησης, που θα στηρίζεται στην εργατική τάξη και στα μικροαστικά στρώματα της πόλης και του χωριού. Αυτός θα είναι και ο κοινωνικός και ο πολιτικός της χαρακτήρας. Αν αυτό το Μέτωπο θέλουν ορισμένοι να το αποκαλούν Αριστερό και την κυβέρνηση Αριστερή λίγο μας κόφτει, παρόλο που και οι όροι έχουν τη σημασία τους και το συμβολισμό τους. Ο χαρακτήρας του Μετώπου και της Κυβέρνησης ενδιαφέρει.
Βρισκόμαστε σε αυτή τη στιγμή. Η Ελλάδα έχει ανάγκη από μια τέτοια κυβέρνηση. Οι αστικές πολιτικές δυνάμεις και οι κυβερνήσεις τους εξάντλησαν το ρόλο τους. Δεν μπορούν να βγάλουν την ελληνική οικονομία από την κρίση. Αυτό πλέον είναι πασιφανές.
Αυτήν τη στιγμή οι κίνδυνοι είναι δυο. Από τη μια να παραμένεις δέσμιος θέσεων που έχουν διαψευστεί παταγωδώς και να επιμένεις στις παλιές σου αμαρτίες που έβαλαν πλάτη στην οικονομική κρίση, που έφεραν τη χώρα σε θέση χρεοκοπίας. Μια τέτοια θέση εξακολουθεί να εκφράζει η τοποθέτηση του Προέδρου του ΣΥΝ – ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξη Τσίπρα, που επιμένει στην παραμονή της χώρας στο ευρώ και κατηγορεί την κυβέρνηση, ανόητα, ότι με την πολιτική της θα βγάλει τη χώρα από το ευρώ.
Τι άλλο περιμένει να δει κανείς από την παραμονή μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την είσοδό μας στο ευρώ, από τα μνημόνια και τις δανειακές συμβάσεις, από την εξαθλίωση που έχει απολυθεί στους δρόμους, από το ειδεχθές έγκλημα του ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας, από τη χρεοκοπία, τα διεθνή ριζελίκια εκ μέρους των εταίρων για να πειστεί για μια λαθεμένη - και αποδεδειγμένα λαθεμένη επιλογή; Πρόκειται για μια θεμελιώδη επιλογή του ΣΥΝ που συμπαρέσυρε και σφράγισε τη συνολική πολιτική του στάση. Εφ’ όσον επιμένει σ’ αυτήν την επιλογή δεν έχει το δικαίωμα να αποκαλείται αριστερό κόμμα και να ζητάει αριστερή κυβέρνηση. Γιατί τότε καλλωπίζει το σύστημα και χρησιμεύει ως άλλοθί του.
Από την άλλη, στο όνομα ότι ιστορικά επαληθεύτηκες, ο δεύτερος κίνδυνος είναι να φεύγεις μπροστά. Να εκβιάζεις καταστάσεις που δεν έχουν ωριμάσει και να ακολουθείς τακτικές που ενώ νομίζεις πως σε πλησιάζουν στο στόχο, στην πραγματικότητα, αντίθετα σε απομακρύνουν. Αυτή είναι η τακτική της ηγεσίας του ΚΚΕ.
Ας το ξεκαθαρίσουμε λοιπόν. Και οι δυο τακτικές οδηγούν στο ίδιο αποτέλεσμα. Δεν παίρνουν υπόψη την σκληρή πραγματικότητα. Συντηρούν την παραμονή στο ευρώ και στην Ευρωπαϊκή Ένωση, τροφοδοτούν την κρίση, γιατί το ξεπέρασμά της θα εξαρτηθεί από την τοποθέτηση των λαϊκών στρωμάτων απέναντι σ’ αυτήν, διαιωνίζουν τη χρεοκοπία. Ναι, αλλά, δίπλα στην οικονομική χρεοκοπία υπάρχει και η πολιτική χρεοκοπία. Την πρώτη θα την εισπράξει ο εργαζόμενος λαός τη δεύτερη θα την εισπράξουν οι ριζοσπαστικές δυνάμεις που θα δείξουν πολιτική αγκύλωση, δειλία και ανικανότητα στο να «διαβάσουν» την ιστορική περίοδο που διανύουμε.