Ανάγκη ανάπτυξης άμεσα νέων μεγάλων αγώνων

Η μεγάλη 48ωρη απεργία στις 19 και 20 Οκτωβρίου καθώς και οι μεγάλες διαδηλώσεις σε όλη τη χώρα απέδειξε για άλλη μια φορά ότι η εργατική τάξη της χώρας και γενικότερα οι εργαζόμενοι δείχνουν ετοιμότητα και κινητοποιούνται όταν  διαμορφωθούν οι κατάλληλες προϋποθέσεις και συνθήκες με τη δράση  συνδικάτων και πολιτικών δυνάμεων. Εκατοντάδες χιλιάδες βγήκαν στους δρόμους και πολύ περισσότεροι απέργησαν.
Φυσικά αιωρείται ένα πολύ μεγάλο ερώτημα σχετικά με την αποτελεσματικότητα της κινητοποίησης με βάση τους στόχους που είχαν τεθεί τότε, όσον αφορά τον αποκλεισμό της βουλής και την αποτροπή της ψήφισης των μέτρων, ακόμη και την ανατροπή της ίδιας της κυβέρνησης. Συζητήθηκαν και συζητούνται εξαντλητικά οι αιτίες που διαμόρφωσαν αυτήν την αναποτελεσματικότητα. Η εργατική τάξη έδωσε σ’ αυτόν το μεγάλο αγώνα ένα νεκρό, ένα νεκρό κομμουνιστή οικοδόμο, η θυσία του οποίου πάει να ξεχαστεί αν δεν ξεχάστηκε κιόλας, αφού δεν είδαμε την παραμικρή κινητοποίηση για το θάνατο του και το τεράστιο κύμα καταστολής που σάρωσε την πρωτεύουσα. Δεν πρέπει να αμφιβάλλει κανείς ότι οι εργαζόμενοι σκέφτονται και συζητούν όλα αυτά τα θέματα γιατί αφορούν τη ζωή και την προοπτική τους και προχωρούν στις δικές τους ερμηνείες. Η αναποτελεσματικότητα των αγώνων, την ώρα και παρά τις δυσκολίες υπάρχει δυνατότητα να είναι νικηφόροι, ή τουλάχιστον να έχουν ορισμένα αποτελέσματα βαραίνει στη σκέψη και στη συμπεριφορά τους, καθώς και στη στάση τους απέναντι στα συνδικάτα και τις πολιτικές δυνάμεις της αριστεράς.
Έκτοτε πέρασαν περισσότεροι από τρεις μήνες.
Τα απανωτά αντεργατικά και αντιλαϊκά μέτρα συνεχίζονται με το νέο κύμα μέτρων που συνοδεύουν το κούρεμα του χρέους και τη νέα δανειακή σύμβαση, ενώ με τον πιο ωμό και απροκάλυπτο τρόπο οι ιθύνοντες της Ε.Ε. και κυρίως οι Γερμανοί για να προετοιμάσου το έδαφος και να καμφθούν οι όποιοι ενδοιασμοί και επιφυλάξεις υπουργών και αστικών πολιτικών κομμάτων, καθώς και οι αντιστάσεις των εργαζομένων απειλούν ακόμη και με διορισμό επιτρόπου (γκαουλάιτερ καλύτερα) που θα έχει την ευθύνη του κρατικού προϋπολογισμού και γενικότερα της διακυβέρνησης της χώρας.
Η κυβέρνηση της τρικομματικής συνεργασίας υπό τον εκλεκτό του πολυεθνικού κεφαλαίου τραπεζίτη Παπαδήμο δαπάνησε την όποια ανοχή έδειξαν τμήματα του λαού το πρώτο διάστημα της δημιουργίας της και κατρακυλάει όσον αφορά τη θετική εικόνα της στο λαό. Στις τελευταίες δημοσκοπήσεις το 81% δηλώνει ότι η πολιτική της κινείται σε λάθος κατεύθυνση, το 92%, είναι δυσαρεστημένο από τον τρόπο που αντιμετωπίζει τα προβλήματα, ενώ ευχαριστημένο δηλώνει μόνο το 6%. Τόση φαίνεται ότι είναι η επιρροή των μεγάλων επιχειρηματιών που υπέγραψαν πρόσφατα κείμενο υποστήριξης του πρωθυπουργού. Αντίστοιχα και η επιρροή των κομμάτων που στηρίζουν την κυβέρνηση. Η Ν.Δ. καθηλωμένη κάτω από το ποσοστό της των εκλογών του 2009, το ΛΑΟΣ σε καθοδική πορεία και το ΠΑ.ΣΟ.Κ. μόλις ξεπερνά μονοψήφιο νούμερο επιρροής.
Όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι προβληματίζονται γιατί δεν διοργανώνονται αγώνες. Σε ποιους λόγους οφείλεται αυτή η αδράνεια. Ορισμένες κινητοποιήσεις σε επιχειρήσεις με κορυφαίο τον αγώνα της ελληνικής χαλυβουργίας και το κύμα αλληλεγγύης που εκδηλώθηκε έχουν πολύ μεγάλη σημασία. Δεν φτάνουν όμως. Πρέπει να επεκταθούν σε πολύ περισσότερες επιχειρήσεις. Και πάλι όμως δεν μπορούν να υποκαταστήσουν μεγάλες πανεργατικές και παλλαϊκές κινητοποιήσεις.
Οι αντικειμενικές συνθήκες είναι ώριμες όσο ποτέ. Οι εργαζόμενοι θα ανταποκριθούν, αρκεί να διοργανωθούν αγώνες σε μια πραγματική γραμμή αποτροπής της ψήφισης της δανειακής σύμβασης, ανατροπής του μνημονίου και συνολικά των αντιλαϊκών μέτρων, ανατροπής της ίδιας της κυβέρνησης. Ένας αγώνας σε τέτοια κατεύθυνση και με αυτές τις στοχεύσεις μπορεί να είναι μαζικός και επιτυχημένος. Δεν φτάνει να μη συμμετέχουν στο διάλογο το ΠΑΜΕ και η Αυτόνομη Παρέμβαση. Δεν φθάνει η καταγγελία του εργοδοτικού και συμβιβασμένου συνδικαλισμού. Η εργατική τάξη σε μεγάλο βαθμό έχει ξεκαθαρίσει ποια συμφέροντα εξυπηρετούν οι συνδικαλιστικές ηγεσίες. Η εργατική τάξη απαιτεί από τις συνδικαλιστικές δυνάμεις που έχουν ορισμένες ταξικές αναφορές, καθώς και κάθε τίμιο συνδικαλιστή εργάτη δράση σε τέτοια κατεύθυνση που θα οδηγήσει σε μεγάλους νικηφόρους αγώνες. Πρέπει να χτυπηθεί και να ξεσκεπαστεί η παρελκυστική τακτική της ηγεσίας της ΓΣΕΕ, να τραβηχτούν στον αγώνα δυνάμεις από την ΠΑΣΚΕ και τη ΔΑΚΕ που διαφωνούν με τη γραμμή της, να αναγκαστεί να προκηρύξει η ΓΣΕΕ απεργία ή να απογυμνωθεί εντελώς. Παράλληλα πρέπει να ληφθούν όλα εκείνα τα μέτρα που θα κάνουν την κινητοποίηση αποτελεσματική. Τουλάχιστον μια μίνιμουμ συνεννόηση των συνδικαλιστικών δυνάμεων για τα πρακτικά τουλάχιστον ζητήματα και τον αναγκαίο συντονισμό, αν δεν μπορεί να γίνει κάτι περισσότερο, ώστε να αποφευχθούν οι παντελώς ανεξάρτητες πορείες στο κέντρο της Αθήνας που υπηρετούν μόνο σκοπιμότητες και στοχεύουν στο κέρδισμα των εντυπώσεων.