Για ένα Αντιιμπεριαλιστικό Αντιμονοπωλιακό Δημοκρατικό Μέτωπο

του Δ.Κ.

Στη χώρα μας έχει εγκατασταθεί μια κυβέρνηση εργαλείο των δανειστών και της εγχώριας ολιγαρχίας. Ποτέ στη μεταπολιτευτική ιστορία του τόπου μας δεν ήταν τόσο φανερό κάτι τέτοιο. Ένας πρωθυπουργός, προερχόμενος από τα επιτελεία του διεθνούς κεφαλαίου, που ξεκίνησε την καριέρα του ως σύμβουλος της Ομοσπονδιακής Τράπεζας των ΗΠΑ για να καταλήξει μέλος της Τριμερούς Επιτροπής και αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και μια τρικομματική συμμαχία (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑΟΣ) αποφασισμένη να ματώσει τον εργαζόμενο λαό. Πρόκειται για μια κυβέρνηση που θα καταστήσει πιο έντονα τον ελληνικό λαό υποτελή του ξένου κεφαλαίου και των ντόπιων συνεταίρων και συνεργατών του. Είναι μια κυβέρνηση της υποτέλειας, κυβέρνηση πλιάτσικου σε βάρος του λαού και του τόπου.
Σε τέτοιες συνθήκες, λοιπόν, γίνεται ακόμη πιο επιτακτική η ανάγκη για ένα νέο, με σύγχρονους όρους ΕΑΜ, για ένα λαϊκό, πατριωτικό μέτωπο. Αυτό το Μέτωπο δεν μπορεί παρά να οικοδομηθεί και στηριχθεί σε συγκεκριμένες κοινωνικές δυνάμεις οι οποίες έχουν ζωτικό συμφέρον από την αποτίναξη του ζυγού του ξένου και ντόπιου μεγάλου κεφαλαίου. Τέτοιες είναι η εργατική τάξη, οι μικρομεσαίοι αγρότες, οι μικρομεσαίοι επαγγελματίες, έμποροι και βιοτέχνες, η εργαζόμενη διανόηση, οι άνεργοι, οι νέοι και οι γυναίκες των λαϊκών στρωμάτων. Οι κοινωνικές αυτές δυνάμεις θα συναντιούνται, ολοένα και πιο πυκνά, και θα σφυρηλατούν τους δεσμούς τους μέσα στη φωτιά των κοινωνικών αγώνων που εξελίσσονται και που πρόκειται να αναπτυχθούν και το επόμενο διάστημα.


    Ένα πρόγραμμα εξόδου από την κρίση υπέρ του λαού

    Οι λαϊκές δυνάμεις μπορούν να συναντηθούν γύρω από ένα πρόγραμμα εξόδου από την κρίση που θα έχει αντιιμπεριαλιστικό, αντιμονοπωλιακό, δημοκρατικό χαρακτήρα και που θα ανοίγει το δρόμο για μια δίκαιη κοινωνία, τη σοσιαλιστική. Το πρόγραμμα αυτό θα περιλαμβάνει ενδεικτικά τους παρακάτω άξονες:
1.    Τη μονομερή διαγραφή του χρέους το οποίο δημιούργησε ο συγκεκριμένος δρόμος ανάπτυξης της χώρας, οι σπατάλες και τα υπερκέρδη της εγχώριας ολιγαρχίας και το οποίο τροφοδότησε (ήδη από τα πρώτα δάνεια του 1823) και τροφοδοτεί ακόμη και σήμερα τα ταμεία του μεγάλου κεφαλαίου των ΗΠΑ, της Γερμανίας, της Γαλλίας, της Βρετανίας κλπ.
2.    Την άμεση έξοδο από την ευρωζώνη (που τόση δυστυχία έφερε στο μέσο εργαζόμενο) και την ΕΕ
3.    Την εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος (και όχι μόνο των ζημιογόνων τραπεζών) με παράλληλη εγκαθίδρυση λαϊκού ελέγχου. Μόνο έτσι μπορεί το τραπεζικό σύστημα να αποτελέσει (αν συντρέξουν και άλλοι παράγοντες) όχι μηχανισμό υπερεκμετάλλευσης του λαού αλλά μοχλό ανάπτυξης.
4.    Για να υπάρξει βιομηχανική και αγροτική ανάπτυξη είναι αναγκαίο επίσης να περάσουν στο δημόσιο οι στρατηγικοί τομείς της οικονομίας (και πρώτιστα οι ΔΕΚΟ) και να εγκαθιδρυθούν μορφές ουσιαστικού λαϊκού και κοινωνικού ελέγχου παράλληλα με τη γενναία φορολόγηση του μεγάλου κεφαλαίου και τον εργατικό έλεγχο στις επιχειρήσεις.
5.    Ζητούμενο (ήταν πάντοτε αλλά σήμερα αποκτά μεγαλύτερη επικαιρότητα) είναι η υπεράσπιση και διεύρυνση της παραγωγικής βάσης της χώρας και των αναπτυξιακών της δυνατοτήτων με βάση ένα συγκεκριμένο σχέδιο που θα έχει συζητηθεί διεξοδικά και θα εγκριθεί από το λαό και θα έχει ως ατμομηχανή του τον εκδημοκρατισμένο και εξυγιασμένο δημόσιο τομέα.
6.    Χρειάζεται ακόμη η αναστήλωση και γενναία κρατική χρηματοδότηση της δημόσιας παιδείας η οποία θα μπορεί έτσι προοπτικά να αποδώσει καρπούς και να συμβάλλει αποφασιστικά στην οικονομική ανάπτυξη σε όφελος του λαού.
7.    Απαιτείται η απομάκρυνση των αμερικανοΝΑΤΟϊκών βάσεων από το έδαφος της χώρας, η έξοδος από το ΝΑΤΟ. Αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία ενόψει και των κυοφορούμενων αρνητικών εξελίξεων στο Αιγαίο.
8.    Επείγει ο ριζικός (μέχρι το κόκκαλο) εκδημοκρατισμός του δημόσιου τομέα, γενικότερα των συνταγματικών θεσμών, του πολιτικού συστήματος, του εκλογικού συστήματος, της Δικαιοσύνης, των ενόπλων δυνάμεων, των σωμάτων ασφαλείας, όλων των δημόσιων υπηρεσιών και κρατικών μηχανισμών.
9.    Χρειάζεται δραστικός περιορισμός, (ίσως και κατάργηση) της δυνατότητας δράσης του μεγάλου κεφαλαίου στον τομέα ιδίως των ηλεκτρονικών μέσων ενημέρωσης έτσι ώστε να παρεμποδιστεί η χειραγώγηση του λαού.
10.    Επείγει η λήψη μέτρων ανύψωσης του βιοτικού επιπέδου και των εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων του λαού.


Οι πολιτικές δυνάμεις
  
Για να συγκροτηθεί όμως ένα λαϊκό, πατριωτικό μέτωπο δεν αρκεί η συνάντηση των κοινωνικών δυνάμεων. Απαιτείται πολιτική πρωτοβουλία που θα βασιστεί στα κοινά συμφέροντα των δυνάμεων αυτών και θα συσπειρώσει τις όποιες πολιτικές δυνάμεις υπάρχουν ή θα γεννηθούν στην πορεία του λαϊκού αγώνα.
    Στο σημείο αυτό το τοπίο είναι θολό. Από τις υπάρχουσες πολιτικές δυνάμεις που έχουν μια σημαντική παρουσία και εκπροσωπούνται στη Βουλή, μόνο το ΚΚΕ θα μπορούσε να έχει τέτοιες πολιτικές θέσεις με βάση το πρόγραμμά του. Αρωγός στο εγχείρημα αυτό θα μπορούσαν να είναι και οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ εφόσον συνεχίσουν τη γόνιμη πολιτική στροφή που έχουν σημειώσει τελευταία, μακριά από τους υπερεπαναστατικούς τυχοδιωκτισμούς του παρελθόντος.
Στον αντίποδα, η ΔΗΜΑΡ και οι Οικολόγοι κινούνται σε μια λογική κριτικής σύμπλευσης με τις δυνάμεις της ολιγαρχίας, φλερτάρουν με τη συμμετοχή σε αντιδραστικές κυβερνήσεις.
Ο ΣΥΝ, παρά την ύπαρξη τάσεων στο εσωτερικό του, είναι και αυτός δέσμιος της διαχειριστικής αντίληψης και της υποταγής του στην ΕΕ και στη Συνθήκη του Μάαστριχτ. Δεν έχει τη δύναμη να την αμφισβητήσει ούτε και τώρα που είναι παραπάνω από φανερός ο επιζήμιος ρόλος της για το λαό μας.
    Οι διάφορες δυνάμεις που τείνουν να αποδεσμευτούν από το ΠΑΣΟΚ δεν μπορούν να βρουν από μόνες τους τη δύναμη και τη σταθερότητα να ριζοσπαστικοποιήσουν τις πολιτικές τους θέσεις. Τούτο θα μπορούσε να γίνει, και πάλι όχι για όλους όσοι αποδεσμεύονται από το ΠΑΣΟΚ, μόνο αν συμπαρατάσσονταν και ωθούνταν σε ριζοσπαστική τροχιά από άλλες, συνεπείς ριζοσπαστικές πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις.


    Ο ρόλος του ΚΚΕ

    Κατά συνέπεια, στο ζήτημα αυτό καθοριστικός θα αποδειχθεί ο ρόλος που θα διαδραματίσει το ΚΚΕ. Το κόμμα αυτό διαθέτει μια αξιόλογη ιστορική συμβολή στους αγώνες του ελληνικού λαού. Διαθέτει επίσης ένα πρόγραμμα το οποίο θέτει ως στόχο του τη δημιουργία ενός τέτοιου «αντιμονοπωλιακού, αντιιμπεριαλιστικού, δημοκρατικού μετώπου κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων».
Λογικά, το ΚΚΕ θα έπρεπε να είχε ήδη λάβει πρωτοβουλίες στην κατεύθυνση αυτή για να διευκολύνει τη συσπείρωση των κοινωνικών δυνάμεων που προαναφέρθηκαν αλλά και για να καταστήσει πιο εύκολες τις πολιτικές εκείνες ανακατατάξεις που θα οδηγούσαν στην εμφάνιση πολιτικών κινήσεων και συλλογικοτήτων που θα κινηθούν σε μια παρόμοια λογική.    Μια τέτοια πρωτοβουλία από την πλευρά του ΚΚΕ θα απελευθέρωνε δυνάμεις από το χώρο του ΣΥΡΙΖΑ και θα ριζοσπαστικοποιούσε δυνάμεις στο χώρο όσων έχουν αποσκιρτήσει από το ΠΑΣΟΚ, ακόμη και από τη ΝΔ.
    Ωστόσο, η ηγεσία του ΚΚΕ δεν φαίνεται διατεθειμένη να αναλάβει τέτοια πολιτική πρωτοβουλία. Δίνει την εντύπωση ότι σταδιακά, εδώ και κάποια χρόνια, έχει αποστασιοποιηθεί από το πρόγραμμά του. Το γεγονός αυτό το απομακρύνει από την προσπάθεια συγκρότησης ενός τέτοιου μετώπου και περιορίζει ολοένα και πιο δραματικά το ακροατήριό του. Ενδεικτική είναι, από την άποψη αυτή, η δημοσκοπική του εικόνα όπου ακόμη και στις πιο ευνοϊκές συνθήκες δεν ξεπερνά το 12,5%. Σημάδια κάμψης παρουσίασε επίσης στις φοιτητικές εκλογές τα τελευταία χρόνια ενώ τα συνδικάτα του ΠΑΜΕ δεν επιβεβαιώνουν τάσεις μαζικοποίησης. Εύγλωττο είναι το παράδειγμα της κατακόρυφης πτώσης της συμμετοχής στο κραταιό μέχρι πρόσφατα Συνδικάτο Οικοδόμων Αθήνας.
    Ωστόσο, αν η ηγεσία του ΚΚΕ δεν πραγματοποιήσει στροφή και δεν αναλάβει κάποια πρωτοβουλία, κινδυνεύει να χαθεί μια ιστορική ευκαιρία για το λαό μας ο οποίος θα βρεθεί σιδηροδέσμιος και ανήμπορος στην «κλίνη του Προκρούστη».
Το πρόβλημα είναι ότι τα περιθώρια της αναμονής εξαντλούνται. Διαφορετικά, η ζωή θα αναλάβει να καλύψει τα όποια κενά.