Για την Ανακοίνωση του ΠΓ του ΚΚΕ (ΙΙΙ)

(συνέχεια)
Στην προσπάθειά του το ΠΓ του Κόμματος να απαντήσει στα διλήμματα που μπαίνουν μπροστά στον ελληνικό λαό με τη συμφωνία που αποδέχτηκε η κυβέρνηση και οι αστικές δυνάμεις της χώρας καταλήγει στην παρακάτω εκτίμηση: «Το κυριότερο είναι ότι δεν αποτρέπει (σ.σ. η συμφωνία) τη βίαιη και ανεξέλεγκτη χρεοκοπία σε βάρος του λαού, η οποία θα συνδεθεί με νέα φάση αδυναμίας στην εξυπηρέτηση του εξωτερικού δημόσιου χρέους. Η παραμονή της χώρας στη ζώνη του ευρώ δεν εξαρτάται από τις αιματηρές θυσίες του ελληνικού λαού. Σχετίζεται με το βάθεμα της ανισομετρίας στην Ευρωζώνη, την απειλή εκδήλωσης νέας κρίσης στην ΕΕ, την προοπτική απώλειας μεριδίου στη διεθνή καπιταλιστική αγορά, την όξυνση του ανταγωνισμού με άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα».
Η άρχουσα τάξη της χώρας μας από τη στιγμή που ξέσπασε η παγκόσμια οικονομική κρίση, από τη στιγμή που παραδέχτηκε την ύπαρξη της κρίσης στην Ελλάδα χάραξε και τη δική της «κόκκινη γραμμή» για την αντιμετώπισή της. Το δίλημμα «ευρώ ή δραχμή», που έβαλε μπροστά στον ελληνικό λαό χωρίς χρονοτριβή, αντανακλούσε το γενικότερο δίλημμα «μέσα ή έξω» από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Με λίγα λόγια τοποθετήθηκε απέναντι στην οικονομική κρίση και απάντησε με βάση τη στρατηγική της επιλογή. Κανείς δεν μπορεί να την κατηγορήσει ότι δεν κατάλαβε που και πως θα κατοχυρώσει τα ταξικά της συμφέροντα.
Και για να κάνει εθνική υπόθεση τη μη αμφισβήτηση της στρατηγικής της επιλογής, μπροστά και στο ανερχόμενο ρεύμα αμφισβήτησής της, όξυνε στο έπακρο την ταξική πάλη στο ιδεολογικό και πολιτικό επίπεδο καταφεύγοντας στην ανοιχτή και απροκάλυπτη τρομοκρατία και τη μέχρι χυδαιότητας καταστροφολογία. Με ένα στόχο. Να πείσει τον ελληνικό λαό ότι πρέπει να υποστεί τις «εξ ανάγκης» θυσίες για να παραμείνει η Ελλάδα στην Ευρωζώνη και την Ευρωπαϊκή Ένωση. «Ή βέβαιη καταστροφή και έξοδος από την Ευρωζώνη ή βέβαιες θυσίες αλλά μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση όπου μόνο εκεί μπορούμε να ελπίζουμε», - κι αυτή τη φορά ήταν και ειλικρινής. Δεν δεσμεύτηκε ότι θα υπάρξει και βέβαιο τέλος. Όπως ακριβώς και ο Β. Σόϊμπλε στην επιστολή του στη γερμανική βουλή που μίλησε περί «μη ασφαλούς δρόμου».
Το θέμα πια συγκεντρώνεται στο πως απαντάει στο δίλημμα η εργατική τάξη και τα μικροαστικά στρώματα της πόλης και του χωριού, που θα φορτωθούν και τις θυσίες και που σε τελική ανάλυση «δέχονται» να τις φορτωθούν γιατί «ελπίζουν». Και εδώ στην απάντηση του ΠΓ του Κόμματος είναι εμφανής η απουσία διεξόδου από την οικονομική κρίση και τη χρεοκοπία. Η απάντηση είναι μια γενικόλογη θεωρητική αποτύπωση περί των παραγόντων παραμονής στην Ευρωζώνη ή όχι. Ενώ την ίδια στιγμή διαπιστώνεται (!!!) ότι η συμφωνία οδηγεί στη «βίαιη και ανεξέλεγκτη χρεοκοπία» του λαού (φανερή ακόμη και στο επίπεδο της ορολογίας η αστική επίδραση), κάτι που δεν το αρνείται η άρχουσα τάξη αλλά και το ομολογεί Μιλάει για θυσίες. Ουσιαστικά δεν τεκμηριώνεται μια απάντηση, γιατί η παράθεση γενικά των όρων παραμονής στην Ευρωζώνη δεν αποδεικνύει την ύπαρξη πολιτικής πρότασης.
Η πραγματική απάντηση που θα έπρεπε να δώσει το ΠΓ του Κόμματος είναι «να σηκώσει το γάντι» που πέταξε η άρχουσα τάξη, να αποδεχτεί την ύπαρξη του διλήμματος ως πραγματικού διλήμματος που αντιμετωπίζει η χώρα, να παρουσιάσει και να αποδείξει ότι η παραμονή στην Ευρωζώνη και στην Ευρωπαϊκή Ένωση είναι παράγοντες όξυνσης της οικονομικής κρίσης της χώρας και της χρεοκοπίας, διαρκούς εξαθλίωσης των εργαζομένων. Ότι αυτή η παραμονή οδήγησε στη συρρίκνωση των παραγωγικών δυνάμεων της χώρας (πρωτογενούς και δευτερογενούς παραγωγής) και δημιούργησε τους όρους και της οικονομικής κρίσης και της χρεοκοπίας της χώρας, κρίση που οξύνθηκε λόγω της εξάρτησης, εξάρτηση που θα ενταθεί λόγω της «συντεταγμένης χρεοκοπίας», ότι η Ελλάδα θα είναι μια υπερχρεωμένη και χρεοκοπημένη χώρα για πολλές δεκαετίες, που δεν πρόκειται να επιλύσει το αναπτυξιακό της πρόβλημα ούτε να διασώσει και να ανασυγκροτήσει την παραγωγική της βάση.
Ακριβώς για όλα τα παραπάνω η εργατική τάξη και τα μικροαστικά στρώματα της πόλης και του χωριού, με την κυβέρνηση τη δική τους και την εξουσία τη δική τους, αναλαμβάνουν να αρνηθούν το χρέος. Να προχωρήσουν σε στάση πληρωμών. Να διαγράψουν ολοκληρωτικά το χρέος. Να προωθήσουν την αποδέσμευση της Ελλάδας από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ευρώ, να επιστρέψει στη δραχμή και σε δικό της νομισματικό σύστημα, να αναλάβει τα οικονομικά εργαλεία για μια οικονομική πολιτική που θα επιτρέψει ένα αναπτυξιακό σχέδιο που θα έχει στο κέντρο της προσοχής του τις ανάγκες των εργαζομένων. Να χτυπήσει την εξάρτηση. Και σ’ αυτή την περίπτωση οι θυσίες των εργαζομένων θα ήταν απόλυτα δικαιολογημένες γιατί θα είχαν και πραγματικό αντίκρισμα. Δεν θα ήταν μάταιες και χωρίς ελπίδα. Και θα ήταν σημαντικά λιγότερες.
Στην κατεύθυνση αυτή το ΚΚΕ θα αναλάμβανε να πρωταγωνιστήσει φέρνοντας στο κέντρο της ιδεολογικής και πολιτικής αντιπαράθεσης την άμεση πρόταση διεξόδου από την οικονομική κρίση και την χρεοκοπία προωθώντας τη δημιουργία του Αντιιμπεριαλιστικού Αντιμονοπωλιακού Δημοκρατικού Μετώπου, με το αντίστοιχο πρόγραμμα, το οποίο θα έμπαινε και στο κέντρο της εκλογικής αντιπαράθεσης μπροστά στις προσεχείς εκλογές, που απ’ ότι φαίνεται έχουν «κλειδώσει» για τις 29 του Απρίλη ή το αργότερο στις 6 του Μάη.
Σ’ αυτή τη βάση το ΚΚΕ θα έδινε μια πολύ σημαντική μάχη αντιπαράθεσης με τις άλλες πολιτικές δυνάμεις. Από τη μια με τις αστικές δυνάμεις που επιμένουν στην επιλογή της παραμονής στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το ευρώ. Από την άλλη με εκείνες τις πολιτικές δυνάμεις που μιλώντας εξ ονόματος της Αριστεράς ταυτίζονται στις ίδιες ατελέσφορες και αδιέξοδες στρατηγικές επιλογές με την άρχουσα τάξη.
Αυτή η άμεση πρόταση διεξόδου θα έδινε και τη δυνατότητα να ξεδιαλύνει η «ήρα από το στάρι». Θα ξεχώριζαν οι πολιτικές δυνάμεις, αυτές με σοσιαλιστικό και ριζοσπαστικό προσανατολισμό που θα ενδιαφέρονταν για την έξοδο από την οικονομική κρίση και τη χρεοκοπία και θα αναγνώριζαν την ανάγκη εξόδου, επίσης, από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ευρώ. Θα κινούνταν στην κατεύθυνση του σοσιαλισμού ή θα άφηναν το δρόμο για το σοσιαλισμό ανοιχτό.
Θα ξεχώριζαν και εκείνες οι πολιτικές δυνάμεις που χρησιμοποιούν ως άλλοθι την ενότητα της Αριστεράς. Κάθε πολιτική δύναμη θα «έμπαινε στο πάγκο της».