Για την πρωτοβουλία Ε.ΛΑ.Δ.Α του Μίκη Θεοδωράκη

Η τεράστια επίθεση που δέχεται ο ελληνικός λαός στο εισόδημα, τα δικαιώματα, στην αξιοπρέπεια και τη ζωή του τον φέρνει σε απόγνωση και αγανάκτηση. Η επίδραση στη σκέψη και την πολιτική συμπεριφορά του, οδηγεί και θα οδηγήσει σε βαθιές αλλαγές και ανακατατάξεις στην πολιτική ζωή της χώρας. Είναι η ώρα της οργάνωσης και της αντίστασης για τη ανατροπή αυτής της επίθεσης και όσων την προωθούν και τη σιγοντάρουν.
Σ' αυτό το κλίμα αναπτύσσονται πολλές πρωτοβουλίες αντίστασης από διάφορες πλευρές και φυσικά, γενικά μιλώντας, ως τέτοιες είναι ένα θετικό γεγονός. Είναι γνωστές οι πρωτοβουλίες του Μίκη Θεοδωράκη, πρώτα η Σπίθα, αργότερα η Ε.ΛΑ.Δ.Α. κ.λπ., οι οποίες διοργανώνουν συγκεντρώσεις σε διάφορες περιοχές της χώρας, μέλη τους αρθρογραφούν, κάνουν εκδόσεις. Σε όλους μας μικρότερους και μεγαλύτερους πολλά έχει να πει ο Μίκης με τη δράση του, την παντοδύναμη μουσική του που ξεσήκωσε γενιές και με αυτή αναπτύχθηκε το κίνημα δεκαετίες. Κατά συνέπεια όλοι παρακολουθούν προσεκτικά τις τοποθετήσεις του.

Διαβάζοντας στον τύπο τις τελευταίες ομιλίες του π.χ. στο ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, τη συνέντευξη του στην εφημερίδα «Πρώτο Θέμα» γράφουμε λίγες σκέψεις.

Ακριβώς για το λόγο ότι η επίθεση που δέχεται ο λαός μας είναι τεράστια και η εφαρμογή των μέτρων που προωθούνται θα τον οδηγήσει για πολλές δεκαετίες σ’ένα μεσαίωνα, η πρωτοβουλία του Μίκη, όπως και κάθε πρωτοβουλία πρέπει να απαντά καθαρά από ποιόν δέχεται ο λαός την επίθεση, ποιά είναι η στόχευση της, ποιοι πλήττονται και ποιοι ωφελούνται από αυτήν και ως αποτέλεσμα αυτής της απάντησης να βγαίνει ξεκάθαρα ποιοί καλούνται να ενωθούν και εναντίον τίνων, τι θα καταργήσουν. Αν ο αγώνας αυτός πετύχει και έχει αποτελέσματα, τι θα ανατρέψουν και τι ακριβώς θα βάλουν στη θέση του. Αν αυτό δεν γίνει ξεκάθαρο και δεν είναι απόλυτα ορθό αγώνας στοχευμένος, αποτελεσματικός και νικηφόρος δεν θα υπάρξει.
Είναι φανερό ότι δεν βρισκόμαστε μπροστά στην επίθεση, όπως διαβάζουμε στις ομιλίες του Μίκη, μιας συμμορίας εναντίον της Ελλάδας με πρωταγωνιστή τον Γιώργο Παπανδρέου για να ταχθούν οι Έλληνες και να μπει η αυτοκρατορία του χρήματος στην Ευρώπη. Η αυτοκρατορία του χρήματος δεν βρίσκεται κάπου αλλού, π.χ. στις ΗΠΑ και αυτή επιτίθεται στην καλή Ευρώπη και βέβαια στην Ελλάδα. Απέναντι του ο ελληνικός λαός έχει το πολυεθνικό κεφάλαιο, τους κυριάρχους της Ε.Ε. και όχι μόνο που καταδυναστεύουν όλους τους λαούς. Αυτοί είναι οι γερμανικές πολυεθνικές και οι γαλλικές με το γαλλογερμανικό άξονα και μαζί το μονοπωλιακό κεφάλαιο όλων των χωρών. Μαζί τους βρίσκεται ο ΣΕΒ, όλα τα μονοπώλια της χώρας, το εμπορικό κεφάλαιο με την έκφραση του την Συνομοσπονδία Ελληνικού Εμπορίου, το βιομηχανικό και βιοτεχνικό με το ΕΒΕΑ, το αστικό πολιτικό προσωπικό και τα κόμματα του. Βρίσκονται αντιμέτωπες οι τάξεις της κοινωνίας. Από τη μια οι εργάτες, οι αγρότες, οι μικροεπαγγελματίες, ο λαός και από την άλλη οι «έχοντες και κατέχοντες» υπό την ηγεσία των μονοπωλιακών ομίλων. Φυσικά υπάρχουν θέματα εθνικής ανεξαρτησίας. Όποιος δεν τα βλέπει εθελοτυφλεί. Πέραν των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και των άλλων ιμπεριαλιστικών οργανισμών υπάρχει η Ε.Ε. στα πλαίσια της οποίας οι σχέσεις εξάρτησης και υποταγής της χώρας μας μεταφράζονται σε καταστροφή παραγωγικών δομών της ελληνικής οικονομίας, χρέος της χώρας, ανεργία για το λαό, καταστροφή του μέλλοντος της νεολαίας και πλούτος για το μεγάλο κεφάλαιο.
Αν ανεβούμε, εννοείται να ανέβει ο λαός, στη γέφυρα του καραβιού που λέγεται «Ελλάς», όπως λέει ο Μίκης τη συνέντευξη του, δεν θα βρούμε μόνο το Γερμανό πλοίαρχο (Ράιχενμπαχ), το Γερμανό υποπλοίαρχο, το Γάλλο πρώτο μηχανικό κ.λπ. θα βρούμε και τον Παπαδήμο, τον Παπανδρέου, το Σαμαρά και τον Καρατζαφέρη, όλους όσοι χρημάτισαν υπουργοί των κυβερνήσεων των τελευταίων δεκαετιών, τους ιδιοκτήτες των μεγάλων μονοπωλίων, τους ηγήτορες των μεγαλεμπόρων και των βιομηχάνων, τα αφεντικά των καναλιών και των μεγάλων εφημερίδων κ.λπ. Όλοι αυτοί πρέπει να έχουν την ίδια τύχη. Την επομένη της ανόδου στη γέφυρα του σκάφους η Ελλάδα θα πρέπει να γίνει άλλη Ελλάδα, των εργατών και των υπαλλήλων, των αγροτών, του λαού, η Ελλάδα της δουλειάς και της αξιοπρέπειας, Ελλάδα χωρίς μεγαλοϊδιοκτήτες που εκμεταλλεύονται τους εργάτες και τους ανέργους, χωρίς πλούσιους και φτωχούς, πρέπει να ανακουφιστεί ο λαός και μέσα από μια πορεία να γίνει η Ελλάδα σοσιαλιστική.
Δυστυχώς οι στόχοι που βάζει ο Μίκης δεν τα περιλαμβάνουν όλα αυτά. Δεν βλέπουν κεφάλαιο και κεφαλαιοκράτες παρά μόνο ξένους εισβολείς. Βλέπει αντίσταση, αλλά δεν λέει τι θα δημιουργηθεί στη θέση αυτού που θα καταργηθεί. Δεν βλέπει την Ε.Ε. και την ανάγκη αποδέσμευσης της χώρας από αυτή ως αναγκαία προϋπόθεση να ανοίξει η όποια φιλολαϊκή προοπτική. Ακόμη και η θέση για τα δάνεια που διατυπώνει δεν οδηγεί στην άρνηση της πληρωμής τους. Είναι φανερό ότι συσπείρωση και δράση με τέτοιο περιεχόμενο χωράει μέσα σχεδόν τους πάντες και ουσιαστικά δεν έχει αντίπαλο. Δεν είναι η πρόταση συσπείρωσης και αγώνα που απαιτεί η συγκυρία και έχει ανάγκη ο λαός.
Πρόταση συσπείρωσης του λαού και αγώνα αποτελεσματικού μπορεί και πρέπει να δώσει σήμερα η Αριστερά και κυρίως το κομμουνιστικό κόμμα, που μέχρι σήμερα τουλάχιστον δεν βλέπουμε, και θα προσπαθήσει να πείσει το λαό να στρατευθεί και να αγωνιστεί για να ανατρέψει την επίθεση που δέχεται και να προωθήσει τις βάσεις της οικοδόμησης του σοσιαλισμού στη χώρα. Και επειδή οι εργαζόμενοι που συσπειρώνονται σε πρωτοβουλίες όπως αυτή του Μίκη είναι κατά βάση κόσμος που πλήττεται από την επίθεση του κεφαλαίου και αναζητά διέξοδο, δεν είναι εξ ορισμού αντίπαλοι σε μια πρωτοβουλία ανατροπής της επίθεσης από τη σκοπιά των συμφερόντων της εργατικής τάξης και των εργαζομένων, η Αριστερά πρέπει να βρει τρόπους να συσπειρωθούν όλοι αυτοί σε μια κοινή πρωτοβουλία, ή να διαμορφωθεί το έδαφος κοινής δράσης μέσα στους αγώνες στην προοπτική της οριστικής συσπείρωσης πάνω σε μια ολοκληρωμένη πολιτική βάση. Δεν είναι δυνατόν τέτοιες κινήσεις να αντιμετωπίζονται ούτε υποτιμητικά ούτε αντιπαραθετικά. Η έλλειψη ενός ξεκάθαρου και ελκτικού σχεδίου συσπείρωσης του λαού και δράσης για την ανατροπή της επίθεσης, δημιουργεί το έδαφος ανάπτυξής τους και μια ολοκληρωμένη πρωτοβουλία χωρίς σεχταρισμούς και στενότητες, με σεβασμό σε όλες τις ιδιαίτερες απόψεις κάθε δύναμης που δρα μέσα στο κίνημα, αλλά και χωρίς υπερβολικές υποχωρήσεις και αβαρίες στο περιεχόμενο( σταθερή αντιιμπεριαλιστική αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση ανατροπής της αντιλαϊκής επίθεσης με προοπτική το σοσιαλισμό), θα οδηγούσε στο ξεπέρασμα της κατάτμησης και της πολυδιάσπασης των δυνάμεων.
Αυτό είναι το διακύβευμα για την Αριστερά σήμερα. Ή θα ανταποκριθεί και θα δώσει διέξοδο φιλεργατική και φιλολαϊκή από την τεράστια δίνη που έχει περιέλθει η χώρα και θα μιλήσει στην καρδιά και το μυαλό των εργατών και του λαού ή θα ξεπεραστεί από την ιστορία. Η σημερινή συγκυρία μπορεί να της ανοίξει ορίζοντες μπορεί όμως να αποδειχτεί και καταστροφική. Στο χέρι της βρίσκεται η λύση.