Και μετά την αισιοδοξία;

Αισιοδοξία επικρατεί στα στελέχη της κυβέρνησης και τον πρωθυπουργό για την έγκριση της δανειοδότησης της χώρας από το Eurogroup, που θα συνεδριάσει την προσεχή Δευτέρα. Αισιοδοξία η οποία στηρίζεται και στη στάση της Άνγκελα Μέρκελ μετά την τηλεφωνική επικοινωνία που είχε ο πρωθυπουργός μαζί της. Την ίδια στιγμή ο πρωθυπουργός επικοινώνησε και με τον πρωθυπουργό της Ιταλίας, Μάριο Μόντι, αποσπώντας την ευνοϊκή, για την Ελλάδα, στάση.
Η αισιοδοξία αυτή στηρίζεται στο γεγονός ότι δεν υπάρχουν πλέον άλλες εκκρεμότητες. Η Ελλάδα έχει αποδεχτεί ό,τι της ζητήθηκε, ακόμη και την ενεργότερη εποπτεία και τη δημιουργία του ειδικού λογαριασμού, ενώ έληξε και η άλλη εκκρεμότητα των 325εκ. ευρώ, που για τους εργαζόμενους, η λήξη της εκκρεμότητας αυτής, σημαίνει περαιτέρω περικοπές. Η συμφωνία για το PSI βρίσκεται σε «καλό δρόμο», αν και δεν γνωρίζουμε τις λεπτομέρειες. Παράλληλα, λέγεται, ότι στο «κούρεμα» θα ενταχθούν και τα ομόλογα των κεντρικών τραπεζών των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που ανέρχονται στα 20δις ευρώ, ενώ η ΕΚΤ θα παραιτηθεί από τα κέρδη, που υπολογίζονται γύρω στα 10δις ευρώ, των ελληνικών ομολόγων που έχει στη διάθεσή της και που ανέρχονται στα 40 – 45δις ευρώ. Ας υποθέσουμε, λοιπόν, ότι «όλα θα πάνε καλά και κατ’ ευχήν».
Και μετά;…
Μετά από αυτά τα «αισιόδοξα» απομένει πια να εφαρμοστούν τα όσα συμφώνησε η κυβέρνηση με την τρόϊκα για να αποφύγει η χώρα μας την «άτακτη χρεοκοπία». Όλα τα σχόλια των αστικών ΜΜΕ σε αυτό το σημείο επικεντρώνουν την προσοχή τους. Εκτιμούν ότι τα αισθήματα αλληλεγγύης των ευρωπαίων εταίρων έχουν εξαντληθεί πλέον και ότι αυτό που πρέπει να κάνει η χώρα μας, ως μοναδική επιλογή, είναι να εφαρμόσει τα συμφωνηθέντα. Άλλωστε δεν είναι δυνατόν «οι καλοί εταίροι» να δίνουν τα λεφτά τους και η χώρα μας να μην τηρήσει τα υπεσχημένα και «υπογραμμένα»!
Πάνω, λοιπόν, στα υπογραμμένα υπάρχουν οι απορίες. Πως συμβαίνει την ίδια στιγμή που οι υποστηρικτές των συμφωνιών, που τονίζουν την ανάγκη εφαρμογής των συμφωνιών αυτών, να εκφράζουν και το φόβο τους ότι εξακολουθεί να υπάρχει ο κίνδυνος της χρεοκοπίας της χώρας; Πως συμβαίνει να γίνεται λόγος για ανάκαμψη της οικονομίας της χώρας μας όταν από τα 130δις ευρώ δεν θα πάει ούτε ένα ευρώ για επενδύσεις; Πως συμβαίνει όλα τα μέτρα που θα παρθούν να οδηγούν στο βάθεμα της ύφεσης, της κρίσης στην πραγματικότητα, και ορισμένοι να ελπίζουν ότι η κυβερνητική πολιτική θα πρέπει να δρομολογήσει την ανάπτυξη και να ευνοήσει την επιχειρηματικότητα;
Μια απάντηση στις απορίες επιχειρεί να δώσει ο Κώστας Μίχαλος, πρόεδρος του ΕΒΕΑ, σε άρθρο του στον ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ με τίτλο «Ζητείται προοπτική και ελπίδα». Σημειώνει: «Η ανάγκη να διασφαλιστεί το ευρωπαϊκό μέλλον της Ελλάδας θα πρέπει να πάψει να χρησιμοποιείται ως στοιχείο εκβιασμού. Κυβέρνηση και κόμματα δεν αρκεί πλέον να επικαλούνται τους κινδύνους και τα δεινά της χρεοκοπίας. Πρέπει να πείσουν την κοινωνία ότι η εναλλακτική επιλογή, που έκαναν για λογαριασμό της, είναι πραγματικά καλύτερη. Πρέπει να πείσουν τους πολίτες ότι υπάρχει- μεσοπρόθεσμα έστω, προοπτική και ελπίδα για τη βελτίωση του βιοτικού τους επιπέδου. Πρέπει, εδώ και τώρα, να δημιουργήσουν συνθήκες ανάκαμψης, μέσα από ένα ολοκληρωμένο, ξεκάθαρο και αξιόπιστο πρόγραμμα. Ένα τέτοιο πρόγραμμα οφείλει να δώσει άμεση προτεραιότητα στην επιτάχυνση των αποκρατικοποιήσεων, στον περιορισμό του κράτους, στη μείωση των δαπανών, στην προώθηση σοβαρών μεταρρυθμίσεων στη Δημόσια Διοίκηση, στην ολοκλήρωση της απελευθέρωσης των αγορών εργασίας, υπηρεσιών και προϊόντων. Θα πρέπει επίσης να συνοδεύεται από συγκεκριμένα μέτρα που ευνοούν την επιχειρηματικότητα, τις επενδύσεις και την ανάπτυξη. Ακόμη κι αν με την υπογραφή της νέας δανειακής σύμβασης αποτραπεί ο άμεσος κίνδυνος χρεοκοπίας, ο δρόμος προς την ανάκαμψη είναι μακρύς. Με δεδομένο ότι η ανοχή τόσο των δανειστών μας όσο και- κυρίως- των Ελλήνων πολιτών έχει εξαντληθεί, τα περιθώρια αστοχιών είναι ελάχιστα. Αν θέλουμε η χώρα να ορθοποδήσει και να επιβιώσει, θα πρέπει άμεσα να επιστρέψουν στην κοινωνία η ελπίδα και η προοπτική για το αύριο».
Από τη μια η ελπίδα, η βελτίωση του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων, η προοπτική και από την άλλη η απελευθέρωση της αγοράς εργασίας, η μείωση των δαπανών, αποκρατικοποιήσεις κλπ κλπ. Δηλαδή η «ελπίδα» θα περάσει σαν οδοστρωτήρας πάνω από τους εργαζόμενους. Μα δεν ισχυριζόμαστε και εμείς κάτι το διαφορετικό. Ότι θα ισοπεδωθούν οι εργαζόμενοι ισχυριζόμαστε και εμείς. Αλλά προσθέτουμε και κάτι άλλο, που συνήθως αποσιωπάται ευσχήμως. Ότι το 2020 το χρέος δεν θα είναι διαχειρίσιμο. Και επομένως «τι έχεις Γιάννη, τι είχα πάντα». Με άλλα λόγια η Ελλάδα βρίσκεται, για να εκφραστούμε με τα δικά τους λόγια, σε διαδικασία «ελεγχόμενης χρεοκοπίας» η οποία ανά πάσα στιγμή μπορεί να μετατραπεί και σε «άτακτη χρεοκοπία».
Το λόγο έχουν οι εργαζόμενοι…
Οι μόνοι από εδώ και εμπρός που πρέπει να έχουν το λόγο…