Σάββατο 18 Φεβρουαρίου 2012

Αθλητικός νόμος: «Τυχαίος (τώρα); Δε νομίζω!»


Το σημείωμα αυτό δεν φιλοδοξεί να αναλύσει το νέο αθλητικό νόμο, ούτε να προτείνει λύσεις για τον επαγγελματικό αθλητισμό. Άλλωστε πεποίθηση του γράφοντος είναι πως κέρδος και αθλητισμός είναι δυο έννοιες ασυμβίβαστες. Στόχος αυτού του σημειώματος είναι να δείξει μερικές περίεργες «συμπτώσεις».
Από το 2009 η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, που μασκαρεύτηκε σε κυβέρνηση Παπαδήμου, ενόσω εργάζεται για την υποδούλωση της χώρας στα διεθνή οικονομικά συμφέροντα προσπαθεί να στρέψει τη λαϊκή δυσαρέσκεια σε άλλες κατευθύνσεις.
Ο χώρος του αθλητισμού και μάλιστα του επαγγελματικού ανέκαθεν αποτελούσε προνομιακό πεδίο αποχαύνωσης και αποπροσανατολισμού του λαού που αγαπά τα ομαδικά και λαϊκά αθλήματα όπως το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ. Από τα χρόνια της χούντας και του Ασλανίδη μέχρι τα χρόνια του Λιάνη και του Φλωρίδη, όλες οι κυβερνήσεις έχουν φλερτάρει με τη μετατροπή του αθλητισμού σε πεδίο αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης. Όμως η κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου έχει σπάσει κάθε προηγούμενο.
Το φοβερό είναι πως έχει αναθέσει τις τύχες του Πολιτισμού (και του Αθλητισμού που υπάγεται στο υπουργείο αυτό) σε ανθρώπους παντελώς άσχετους με τα σπορ. Τι σχέση με το χώρο μπορεί να έχει ο δικηγόρος Π. Μπιτσαξής; Το πολύ-πολύ όση έχει και ο κάθε έλληνας «προπονητής του καφενείου» από τον οποίο όμως ουδόλως απαιτήθηκε να χαράξει πολιτική για τον Αθλητισμό. Ακόμα πιο άσχετος με τον χώρο είναι ο υπουργός Paul Geroulanos του οποίου η σχέση με τα σπορ τελειώνει στο γκολφ και το σκουώς (που προτιμούν οι απόφοιτοι του MIT) και μάλλον θα εκπλαγεί αν μάθει πως το ποδόσφαιρο παίζεται με στρογγυλή μπάλα κι όχι με τη σε σχήμα πεπονιού μπάλα (που χρησιμοποιείται στο αμερικάνικο football). Αυτοί οι κύριοι ορίστηκαν για να διαφεντεύουν τις τύχες του ελληνικού αθλητισμού. Από την επιλογή τους φαίνεται πως αυτοί που τους όρισαν μόνο για την εξυγίανση του αθλητισμού δεν ενδιαφέρονται. Αν ήταν έτσι θα είχαν επιλέξει γνώστες του χώρου. Άρα ο στόχος ήταν εξ αρχής άλλος.
Ανατρέχοντας τη θητεία τους θα παρατήσουμε πως από τις πρώτες μέρες της ξεσπά μεγάλος θόρυβος για στημένα παιχνίδια ποδοσφαίρου και -προτού εμφανιστεί κάποιο στοιχείο (έστω ως «αποχρώσα ένδειξη» που λένε οι νομικοί)- σηκώνεται τέτοιος θόρυβος που σκεπάζει τις συζητήσεις που είχαν ξεκινήσει για την «βοήθεια» του ΔΝΤ στην Ελλάδα (Ναι! Σωστά καταλάβατε. Πρόκειται για την εποχή που εξαγγέλλεται το «ιστορικό» διάγγελμα του Καστελόριζου). Ο θόρυβος αργεί να κοπάσει και στο τέλος αφήνει πίσω του έναν κουρνιαχτό και καμιά είδηση.
Αρκετό καιρό αργότερα κι ενώ ο φίλα προσκείμενος τύπος φροντίζει να συντηρεί το θέμα, εμφανίζονται «από το πουθενά» κασέτες και σκληροί δίσκοι με υποκλαπείσες συνομιλίες «παραγόντων (εντός και εκτός εισαγωγικών) του ποδοσφαίρου» που στήνουν αγώνες, παραποιούν το Στοίχημα και χρηματίζουν αθλητές, διαιτητές και ομάδες. Έτσι, περνά σε δεύτερη μοίρα η συζήτηση για το Μνημόνιο και τα επαχθή μέτρα που το συνοδεύουν. Αν παλιότερα ή Ελλάδα αναστέναζε στα γήπεδα, σήμερα αναστενάζει μπροστά στα πάνελ για να ακούσει «αγαπούλες» να δίνουν «φάρμακα για τον βήχα» και «χοντρούς» να στήνουν αγώνες. Τελικά, μετά από λίγο, η υπόθεση ξαναμπαίνει στο «αρχείο». Ώσπου…
Ώσπου, εν μέσω της μεγαλύτερης κρίσης της ελληνικής κοινωνίας κάτω από τη δαμόκλειο σπάθη της «χρεωκοπίας» και της ψήφισης ακόμα πιο αποικιοκρατικών μέτρων εξαθλίωσης των εργαζόμενων και συνταξιούχων, το κοινοβούλιο που στηρίζει την κυβέρνηση του Μαύρου Μετώπου μόλις υπερψήφισε την υποδούλωση της χώρας βρήκε αμέσως χρόνο για να
«σώσει» τον αθλητισμό. Ψήφισαν λοιπόν ένα νόμο που επεξεργάστηκαν άνθρωποι άσχετοι με τον αθλητισμό όπως και οι πολιτικοί τους προϊστάμενοι. Θα το απέδιδε κανείς σε άλλη μια προχειρότητα των ελλήνων «νομοθετών» αν δεν υπήρχε μια πολύ ύποπτη «σύμπτωση»: Ο νόμος περιέχει ένα σημείο (άρθρο 19) το οποίο είναι ικανό να δημιουργήσει προβλήματα στην αθλητική εκπροσώπηση της χώρας, ρήξη με την παγκόσμια ομοσπονδία, διασυρμό της χώρας και –κυρίως- έντονες συζητήσεις και τηλεμαχίες. Είναι άσκοπο να αναζητηθούν δίκαιοι και άδικοι ανάμεσα στον Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία και τις ΠΑΕ από τη μία και την πολιτική ηγεσία από την άλλη. Και οι δυο πλευρές εξύφαναν και εξυφαίνουν τον ιστό της διαπλοκής, του χρηματισμού και της ανομίας στον λεγόμενο επαγγελματικό «αθλητισμό». Το βέβαιο είναι πως όλοι κόπτονται για τα μικρά ή μεγάλα συμφέροντα τους.
Στα εύλογα ερωτήματα «γιατί έτσι;» και «γιατί τώρα;» η απάντηση φαίνεται πως είναι η ίδια η… ερώτηση. Στη χώρα που όλα φαίνονται τυχαία και χωρίς πρόγραμμα τα περισσότερα δεν είναι καθόλου έτσι. Ακόμα και άσχετοι με το αντικείμενο καταλαβαίνουν πως οι επίμαχες διατάξεις θα προκαλέσουν σάλο. Κι επειδή η συζήτηση για τους όρους της οικονομικής και πολιτικής υποδούλωσης της χώρας δεν συμφέρει τους κρατούντες, επειδή η λαϊκή αγανάκτηση γίνεται οργή με ανεξέλεγκτα για τους κυβερνώντες αποτελέσματα, σκόπιμο είναι να στραφεί η οργή αυτή σε λάθος κατεύθυνση και σε λάθος στόχους. Ας το έχουν αυτό υπόψη τους όσοι το επόμενο διάστημα θα εμπλακούν στη διαμάχη του «καλού» με το «κακό» παίρνοντας τη θέση του ενός ή του άλλου. 





Γιώργος Αθανασίου

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.