Συμφωνία μεν, αδιέξοδο δε.

Τελικά, μετά από πολύωρες διαβουλεύσεις, επήλθε η νέα συμφωνία των Βρυξελών, που κατά τον υπουργό οικονομικών Ευάγγελο Βενιζέλο είναι «ιστορικής σημασίας». Συμφωνήθηκαν τα πάντα. PSI, δανειακή σύμβαση, ειδικός λογαριασμός, ένταση στην εποπτεία, προτεραιότητα στα δανεικά, ακόμη και συνταγματική αναθεώρηση! Και για να μην υπάρχει καθυστέρηση όλα τα συμφωνηθέντα, υπό μορφή νόμων, θα περάσουν από το κοινοβούλιο της χώρας για να ψηφιστούν. Ήδη αυτή η διαδικασία έχει δρομολογηθεί ξεκινώντας από τη νέα μείωση των μισθών και συντάξεων.
Παρά το γεγονός ότι έγινε προσπάθεια να παρουσιαστεί η νέα συμφωνία ως σωτήρια, οι έχοντες γνώση των πραγματικών εξελίξεων ήταν πολύ μετρημένοι στα λόγια τους. Δεν πανηγύρισαν. Συγκέντρωσαν την προσοχή τους στο κύριο και βασικό, κατ’ αυτούς, συμπέρασμα. Ότι απομακρύνθηκε το ενδεχόμενο μιας άτακτης χρεοκοπίας και ότι η Ελλάδα δεν φεύγει από τη ζώνη του ευρώ.

Βέβαια η προσεχτική ανάγνωση των τοποθετήσεων τόσο του πρωθυπουργού όσο και του υπουργού οικονομικών αποκαλύπτει ότι η Ελλάδα έχει εισέλθει ανεπιστρεπτί στο φαύλο κύκλο των μνημονίων. Ότι οι ευρωπαίοι εταίροι δεσμεύτηκαν ακόμη και για μια νέα βοήθεια, δηλαδή νέο δανεισμό, περί το 2014, γιατί το χρέος δεν θα μπορεί να εξυπηρετηθεί. Στην ουσία παραδέχτηκαν ότι η Ελλάδα θα τελεί υπό ένα καθεστώς σταθερής και μακροχρόνιας ελεγχόμενης χρεοκοπίας. Γεγονός που σημαίνει στην απλή γλώσσα της πραγματικότητας ότι τα αντιλαϊκά μέτρα δεν θα έχουν τελειωμό.
Όλα τα παραπάνω εφαρμόζονται για να πετύχει η Ελλάδα το βασικό της στόχο. Το 2020 να είναι το χρέος στο 120,5% επί του ΑΕΠ. Που σημαίνει ότι στην πραγματικότητα το χρέος δεν θα είναι και πάλι διαχειρίσιμο!
Η χώρα μας, στο μεταξύ, θα είναι υποχρεωμένη να ακολουθεί μια μακράς πνοής σκληρή δημοσιονομική πολιτική με τα γνωστά αποτελέσματα σε βάρος των εργαζομένων, που θα τη συνοδεύει η, άνευ προηγουμένου, εκποίηση της κρατικής περιουσίας και ο, άνευ προηγουμένου, έλεγχος της ελληνικής οικονομίας από τους εταίρους της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Χωρίς να είναι καθόλου βέβαιο ότι η ελληνική οικονομία θα ξεφύγει από την κρίση, χωρίς να είναι καθόλου βέβαιο ότι θα μπει σε αναπτυξιακούς ρυθμούς για να πετύχει τα αναγκαία πλεονάσματα.
Αυτή η κατάσταση φέρνει τη χώρα μας στη θέση του «αγκιστρωμένου ψαριού» από τη Γερμανία, που έχει ανησυχήσει ακόμη και τις ΗΠΑ, προφανώς, γιατί ενδιαφέρονται για την εξυπηρέτηση των δικών τους γεωπολιτικών συμφερόντων στην περιοχή, για την επιρροή τους στο πολιτικό σύστημα της Ελλάδας και για τα δικά τους οικονομικά συμφέροντα. Μάλιστα εμφανίζονται δημοσιεύματα στον αμερικάνικο τύπο που παρουσιάζουν το πολιτικό σύστημα της χώρας - τα κυρίαρχα κόμματα που υπηρετούν την πολιτική των μνημονίων, ως υπέρ το δέον γερμανόφιλο.
Ποια είναι, λοιπόν, η απτή πραγματικότητα και σε τι μεταφράζεται αυτή; Η χωρίς καμιά αμφιβολία απτή πραγματικότητα είναι ότι η Ελλάδα τελεί κάτω από οικονομικό έλεγχο, είναι μια εξαρτημένη χώρα, ότι κατά προτεραιότητα κύριος στόχος της οικονομικής της δραστηριότητας θα είναι η εξυπηρέτηση των δανεικών, ότι δεν θα ξεφύγει από την ανάγκη νέων δανείων και νέων μνημονίων, ότι το βάρος της καπιταλιστικής κρίσης θα το πληρώσουν αποκλειστικά οι εργαζόμενοι και τα μικροαστικά στρώματα, που καταστρέφονται με ταχύτατους ρυθμούς. Ότι η Ελλάδα είναι μια χώρα χωρίς εθνική κυριαρχία και κατά συνέπεια χωρίς εθνική ανεξαρτησία. Κι όλα αυτά γίνονται για να μην φύγει η Ελλάδα από τη ζώνη του ευρώ. Για να υπηρετείται η στρατηγική επιλογή της άρχουσας τάξης της χώρας.
Από τα παραπάνω προκύπτει αβίαστα το συμπέρασμα ότι στρατηγικής σημασίας στόχος για το εργατικό κίνημα και ευρύτερα για το λαϊκό κίνημα πρέπει να είναι η αποδέσμευση από το ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση, η άρνηση του χρέους, η παύση πληρωμών των δόσεων του χρέους, η ολοκληρωτική διαγραφή του, η ανάγκη μιας άλλης πολιτικής ανάπτυξης, που θα φέρνει στο κέντρο της προσοχής τις ανάγκες των εργαζομένων και των μικροαστικών στρωμάτων της πόλης και του χωριού. Μιας πολιτικής ανάπτυξης που θα αξιοποιήσει τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της χώρας, τους πόρους που διαθέτει και το ανθρώπινο δυναμικό της προς όφελος των λαϊκών στρωμάτων και όχι της ελληνικής και ξένης ολιγαρχίας.