Αντεργατικός σφαγιασμός

Η κυβέρνηση προχώρησε στην κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων με Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου. Το γεγονός ότι ο υπουργός εργασίας κ. Κουτρουμάνης – ο οποίος διετέλεσε και συνδικαλιστικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, δήλωσε ότι δεν είναι υποχρεωτική η εφαρμογή της από την πλευρά της εργοδοσίας, μόνο ως κακόγουστο αστείο μπορεί να γίνει δεχτό. Γιατί ποιος εργοδότης δεν θα την εφαρμόσει όταν του παρέχεται η δυνατότητα, δια νόμου μάλιστα, να μην την εφαρμόσει;

Έπειτα πρέπει να είναι καθαρό ότι η «απελευθέρωση» από το βραχνά των συλλογικών συμβάσεων, στο πλαίσιο της απελευθέρωσης της αγοράς εργασίας, που προώθησε η κυβέρνηση με την πράξη νομοθετικού περιεχομένου, περιλαμβάνεται μέσα στις prior actions που απαιτούσε η Ευρωπαϊκή Ένωση για να προχωρήσει το Eurogroup στην έγκριση του νέου δανείου των 130δις ευρώ.
Με την έννοια αυτή ήταν όρος που εντασσόταν στην προσπάθεια για τη μείωση του λεγόμενου μισθολογικού κόστους και κατ’ επέκταση υποχρεωτικός όρος. Επομένως ένας υποχρεωτικός όρος δεν τίθεται για να μην εφαρμοστεί. Το αντίθετο ακριβώς συμβαίνει. Απλώς ο κ. Κουτρουμάνης «πέταξε την μπάλα στην κερκίδα» για ένα θέμα που ξέρει πολύ καλά και ο ίδιος ότι θα εφαρμοστεί. Όπως ξέρει, επίσης, πολύ καλά ο ίδιος ότι κοροϊδεύει τους εργαζόμενους.
Υποτίθεται ότι η απελευθέρωση της αγοράς εργασίας γίνεται για δυο βασικούς σκοπούς: Πρώτο για να επιστρέψει η οικονομία σε αναπτυξιακή τροχιά και δεύτερο για να αντιμετωπιστεί η ανεργία. Που σημαίνει στην πράξη ότι οι εργοδότες με τη λήξη των συλλογικών συμβάσεων θα προτείνουν μειώσεις στους μισθούς – για να μειωθεί το μισθολογικό κόστος αφενός και για να μην εξαναγκαστούν να προχωρήσουν σε απολύσεις των εργαζομένων αφετέρου, εξ αιτίας της οικονομικής κρίσης. Δηλαδή, ό,τι γίνεται, γίνεται «για το καλό μας». Για να προστατέψουν οι εργοδότες την εργασία! Φυσικά όποιος από τους εργαζόμενους ή όσοι από τους εργαζόμενους δεν αποδεχτούν τις μειώσεις των μισθών τους θα απολύονται (όπως π.χ. γίνεται αυτή τη στιγμή στην Ελληνική Χαλυβουργία και αλλού).
Εδώ πρέπει να σημειωθεί ότι αυτή η πραχτική, η οποία είναι πραχτική του ΔΝΤ αλλά και (μια)θεωρητική άποψη των αστών νεοφιλελεύθερων οικονομολόγων (μπες πιο βαθιά στην κρίση για να βγεις πιο γρήγορα από αυτήν), ήδη εφαρμόζεται χρόνια τώρα και δεν έχει αντιμετωπίσει ούτε το ζήτημα της ανάπτυξης ούτε, πολύ περισσότερο, τη ζήτημα της ανεργίας. Αντίθετα οδήγησε σε περαιτέρω όξυνση της κρίσης και στην αύξηση της ανεργίας. Αλλά δεν παύει, όμως, να είναι ένας μοχλός μετάδοσης των συνεπειών της κρίσης πάνω στους εργαζόμενους. Και εδώ, φυσικά, χρησιμεύει στους εργοδότες, έως ότου έρθει, αν έρθει, η πολυπόθητη ανάκαμψη. Τελικά τα μέτρα αυτά παίρνουν μόνιμο χαρακτήρα.
Το εντυπωσιακότερο, όμως, και ουσιαστικότερο γεγονός είναι ότι με την πράξη νομοθετικού περιεχομένου το εργατικό δίκαιο πισωγύρισε για τη χώρα μας σε ένα καθεστώς που ίσχυε πριν από μισό, και πάνω, αιώνα. Η βασικότερη κατάκτηση των εργαζομένων, πέρα από το οκτάωρο, ήταν η υπογραφή των συλλογικών συμβάσεων μέσα από τις οποίες είχαν τη δυνατότητα να διαπραγματεύονται και νομικά να κατοχυρώνουν, με βασικό μοχλό τους αγώνες τους, τους όρους πώλησης της εργατικής τους δύναμης. Αυτή η κατάκτηση πλέον έπαψε να υπάρχει.
Θα περίμενε κανείς να υπάρξει κάποια αντίδραση από το συνδικαλιστικό κίνημα. Κι όμως. Δεν υπήρξε η οποιαδήποτε κινητοποίηση. Και για να είμαστε απολύτως ειλικρινείς μια τέτοια αντίδραση δεν θα την περιμέναμε από την ΓΣΕΕ, που ο πρόεδρός της βρήκε την ώρα και τη στιγμή να περιοδεύει στην Ευρώπη για να συναντάει επιτρόπους και παραεπιτρόπους και τους ηγέτες των «Ελεύθερων» Συνδικάτων! Θα την περιμέναμε, όμως, από το ΠΑΜΕ που θα αξιολογούσε τη σημασία της κατάργησης των συλλογικών συμβάσεων και θα διοργάνωνε τις ανάλογες κινητοποιήσεις. Και οι κινητοποιήσεις αυτές θα ήταν μια σαφής κλιμάκωση της πάλης των εργαζομένων για την υπεράσπιση ενός από τα θεμελιώδη δικαιώματά τους, το οποίο με τους αγώνες τους κατόρθωσαν να συμπεριληφθεί στο νομικό δίκαιο της χώρας μας.
Το γεγονός αυτό αναδεικνύει ένα μείζον ζήτημα. Ότι και από την πλευρά του ΠΑΜΕ δεν υπάρχει κανένας σχεδιασμός ανάπτυξης της πάλης του εργατικού κινήματος. Ότι και το ΠΑΜΕ «τρέχει» πίσω από τα γεγονότα, και στην προκειμένη περίπτωση δεν τρέχει καν, ότι και το ΠΑΜΕ έχει εγκλωβιστεί επικίνδυνα στη «λογική» της πάλης «εφ’ όλης της ύλης» μη κατανοώντας τη σημασία «των επί μέρους», ότι δεν κατανοεί το τι σημαίνει ανάπτυξη της ταξικής συνείδησης των εργαζομένων. Το αποτέλεσμα, όμως, «μετράει» για την κυβέρνηση και την εργοδοσία.