Μπροστά στις εκλογές (Ι)

Απ’ ό,τι φαίνεται, άνοιξε πλέον ο δρόμος και για τις εκλογές. Πιθανές ημερομηνίες η 29 του Απρίλη ή η 6 του Μάη. Και δεν είναι τυχαία επιλεγμένες. Μέχρι τις 15 του Μάρτη θα έχει ολοκληρωθεί, εκτός απρόοπτου, η διαδικασία του PSI, θα έχει ψηφιστεί η δανειακή σύμβαση και ό,τι άλλο αναγκαίο προκύψει που χρειάζεται νομοθετική ρύθμιση. Επομένως μπορούν να προκηρυχτούν και οι εκλογές.
Όλοι θα θυμόμαστε τις πραγματικά δύσκολες και ταπεινωτικές στιγμές που έζησε ο Γ. Παπανδρέου ως πρωθυπουργός όταν πήγε στις Βρυξέλλες με την πρόταση του δημοψηφίσματος. Μέρκελ και Σαρκοζί, και όλοι οι άλλοι ευρωπαίοι ηγέτες, δεν ήθελαν καν να ακούσουν για προσφυγή στο λαό. Ανατρίχιασαν στο άκουσμα της πρότασης. Ο Γ. Παπανδρέου εισέπραξε κάμποσα κοσμητικά επίθετα και ο Β. Σόϊμπλε εξερράγη.
Προφανώς κάτι άλλαξε στη στάση των ευρωπαίων εταίρων για να μπορεί ο Ζοζέ Μπαρόζο να δηλώνει με τόση άνεση «εμείς δεν μπορούμε να σας υποδείξουμε τι θα κάνετε. Να πάτε σε εκλογές, αλλά να μας διασφαλίσετε ότι στη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου δεν θα σταματήσουν τα προγράμματα για τα οποία δεσμευτήκατε»!
Αυτή η δήλωση μας δείχνει ότι το πρώτο που έπρεπε να διασφαλιστεί είναι τα προγράμματα και η εφαρμογή τους για να μπορούν να εκταμιευτούν τα 130 δις. Με δυο λόγια να εξασφαλιστούν τα δανεικά και τα άλλα αντεργατικά μέτρα. Και αφού οι όροι εφαρμογής αυτών των προγραμμάτων διασφαλίστηκαν και νομοθετήθηκαν ή πρόκειται να νομοθετηθούν, αφού υπήρξαν οι δεσμεύσεις και για νέα μέτρα τον προσεχή Ιούνη, αφού δίνονται και οι απαραίτητες συστάσεις των ευρωπαίων αφεντικών προς τους υπηκόους να μη χαλαρώσουν, ειδικά κατά την προεκλογική περίοδο, δίνεται και η άδεια των εκλογών με την αναγκαία δημοκρατική και πολιτιστική μεγαλοπρέπεια της ευρωπαϊκής κουλτούρας: «εμείς δεν μπορούμε να σας υποδείξουμε τι θα κάνετε. Να πάτε σε εκλογές»!!!
Είναι αλήθεια. Έπρεπε να διασφαλιστούν οι όροι και τα δανεικά. Αλλά στην πραγματικότητα τα πράγματα είναι πιο σύνθετα. Οι ευρωπαίοι εταίροι (μας) δεν ήθελαν να διεξαχθούν εκλογές αυτήν την περίοδο. Ήθελαν απρόσκοπτα και χωρίς πολιτικές ταλαντεύσεις να προχωρήσει η δοτή κυβέρνηση για αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα. Μέχρι και την ολοκλήρωση της τετραετίας. Αλλά βρέθηκαν μπροστά σε ένα πολιτικό τοπίο εν πολλοίς ανεπιθύμητο. Κατέρρευσε το πολιτικό σύστημα της χώρας.
Αυτό που γίνεται στη χώρα μας, που ισοδυναμεί με μια καθ’ υπαγόρευση αναδιάρθρωση του ελληνικού καπιταλισμού, είχε σοβαρότατες επιπτώσεις πάνω στην ελληνική κοινωνία αλλά και στα κόμματα που είχαν συμφωνήσει να στηρίξουν τη δοτή κυβέρνηση του Λουκά Παπαδήμου. Για πρώτη φορά από την Μεταπολίτευση 43 βουλευτές διαγράφονται από τις ηγεσίες των κομμάτων τους γιατί εκφράζουν, και με τη ψήφο τους στη βουλή, την αντίθεσή τους στη μνημονιακή πολιτική της κυβέρνησης που υπαγορεύεται από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Είναι ένα πραγματικό ρήγμα στα αστικά κόμματα, που αντανακλά πριν απ’ όλα τη στάση του ελληνικού λαού. Την αγανάχτησή του, το θυμό του αλλά και την ωρίμανση της πολιτικής του συνείδησης.
Η αστική τάξη της χώρας αναγκάστηκε να δώσει τη μάχη της πολιτικής και ιδεολογικής αντιπαράθεσης πάνω στην κεντρική της επιλογή. «Μέσα ή έξω» από την Ευρωπαϊκή Ένωση. «Με το ευρώ ή χωρίς το ευρώ». Που σημαίνει ότι όταν υποχρεώνεσαι να δώσεις μια μάχη στη στρατηγικής σημασίας επιλογή σου δεν τρίζει απλώς το πολιτικό σύστημα. Αλλά έχει δρομολογηθεί, στον έναν ή τον άλλο βαθμό, η αμφισβήτηση από τον ελληνικό λαό της ίδιας της στρατηγικής σου επιλογής. Επί της ουσίας εκφράστηκε η αμφισβήτηση της κοινωνικοοικονομικής ανάπτυξης, του κοινωνικοοικονομικού προσανατολισμού και του μέλλοντος της χώρας. Μπήκε με έναν ορισμένο τρόπο επί τάπητος η ανάγκη μιας εναλλαχτικής πρότασης κοινωνικοοικονομικής ανάπτυξης.
Κι εδώ, πάνω σ’ αυτό το θέμα, εκφράστηκε η ομοφωνία όλων των κομμάτων της αστικής τάξης αλλά και της ΔΗΜΑΡ του Φώτη Κουβέλη και του ΣΥΝ – ΣΥΡΙΖΑ και όλων των διαγραμμένων. Που στο δίλημμα «μέσα ή έξω» από την Ευρωπαϊκή Ένωση απάντησαν «μέσα» και με «ευρώ», ανεξάρτητα από το διαχειριστικό ζήτημα της μνημονιακής ή της αντιμνημονιακής στάσης ορισμένων πολιτικών δυνάμεων, μέσα στους υπάρχοντες πολιτικούς σχηματισμούς, ως προς τη διαχείριση του χρέους, της χρεοκοπίας και της οικονομικής κρίσης.
Στην παρούσα συγκυρία η αστική τάξη της χώρας και οι ευρωπαίοι εταίροι τι κράτησαν ως το σημαντικότερο; Ποιο είναι το «ένα το κρατούμενο»; Η απάντηση είναι σαφής. Αφού εξασφαλίστηκαν (αν στην πραγματικότητα εξασφαλίστηκαν) οι πολιτικές και τα αντίστοιχα οικονομικά μέτρα, που υποτίθεται ότι δίνουν μια διέξοδο, πρέπει να εκτονωθεί και η πολιτική φόρτιση που υπάρχει και που κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις μπορεί να πυροδοτήσει σημαντικές πολιτικές εξελίξεις που θα αλλάξουν το πολιτικό σκηνικό της χώρας σε ριζοσπαστική ανατρεπτική κατεύθυνση. Ακριβώς αυτό το γεγονός αναγκάζει και τον Ζοζέ Μπαρόζο να πει το «να πάτε σε εκλογές».
Η αστική τάξη της χώρας ελπίζει μέσα από τις εκλογές να ανασκευάσει και να αναδιοργανώσει το πολιτικό σύστημα εκτονώνοντας τα αντιευρωπαϊκά (και όχι μόνο) αισθήματα του ελληνικού λαού. Μέσα από τον κατακερματισμό των υφιστάμενων πολιτικών δυνάμεων θα επιδιώξει μια νέα διάταξη και μια νέα ενότητα.
Γι αυτό και προκειμένου να πετύχει αυτόν το στόχο δεν διστάζει να δεχτεί ότι η χώρα μας ταπεινώθηκε μπροστά στους ευρωπαίους εταίρους, δεν διστάζει να αναγνωρίσει ότι κι αυτή η λύση του νέου μνημονίου δεν είναι ασφαλής αλλά είναι μόνο μια αρχή με άδηλο τέλος, δεν διστάζει να σταθεί κριτικά απέναντι στον ίδιο τον εαυτό της και να ομολογήσει την αποτυχία οικονομικής ανάπτυξης της χώρας. Που ποντάρει; Ποντάρει στο ότι δεν έχει ωριμάσει ακόμη μια εναλλαχτική πρόταση, ποντάρει σε ένα νέο ανακάτεμα της πολιτικής τράπουλας για να αντικαταστήσει ό,τι έχει πολιτικά φθαρεί. Το εγχείρημα δεν είναι καθόλου εύκολο, γιατί πάντα υπάρχει και ο ξενοδόχος.