Η συνάντηση Δήμα με την συριακή αντιπολίτευση

του ΔΚ

Η συνάντηση που είχε, την περασμένη Πέμπτη, ο Έλληνας υπουργός Εξωτερικών Στ. Δήμας με στελέχη της αντικαθεστωτικής αντιπολίτευσης στη Συρία δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητη. Με τη συνάντηση αυτή η κυβέρνηση εμπλέκει τη χώρα μας πιο άμεσα στην κρίση της Συρίας.
Τα τελευταία 10-15 χρόνια οι σχέσεις ανάμεσα στις δυο χώρες είχαν παγώσει κυριολεκτικά. Τα όποια, περιορισμένα, οικονομικά και πολιτικά ανοίγματα είχαν πραγματοποιηθεί τη δεκαετία του 1980 είναι μακρινό παρελθόν. Αντίθετα, οι σχέσεις των δυο χωρών ακολούθησαν φθίνουσα πορεία. Η εξωτερική πολιτική της Ελλάδας εναρμονίστηκε πλήρως με εκείνη των ΗΠΑ και της ΕΕ. Τα τελευταία επίσης χρόνια η θερμή προσέγγιση Ελλάδας – Ισραήλ απομάκρυνε εκ των πραγμάτων ακόμη περισσότερο τη χώρα μας από τη Συρία. Ένα από τα αποτελέσματα αυτής της πολιτικής ήταν ότι η Συριακή κυβέρνηση αναγνώρισε τον Σεπτέμβριο του 2010 την ΠΓΔΜ με το όνομα «Μακεδονία».

Η ουσία της κρίσης στη Συρία

Πριν εξετάσει κανείς το υπόβαθρο της προαναφερθείσας συνάντησης του Στ. Δήμα, χρήσιμο είναι να δει την ουσία της Συριακής κρίσης. Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι η κρίση αυτή γεννήθηκε και τροφοδοτείται από τη δυσαρέσκεια του λαού της χώρας αυτής και από τα υπαρκτά προβλήματα στην οικονομία, στα δημοκρατικά δικαιώματα κλπ. Εξίσου όμως αλήθεια είναι ότι η κρίση αυτή ανοιχτά υποδαυλίζεται από τις ΗΠΑ και τη Γαλλία ιδίως. Δεν είναι ακόμη κρυφός ο ρόλος που επιχειρεί να παίξει η Σαουδική Αραβία. Η Τουρκία επίσης διαδραματίζει ένα ρόλο για τον εξοπλισμό της αντιπολίτευσης. Η Συρία αποτελεί στην πραγματικότητα ένα κομμάτι του παζλ των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής, πολύ περισσότερο που είναι γνωστοί δεσμοί της Συρίας με το Ιράν. Δεν είναι τυχαία η επιμονή με την οποία Ρωσία και Κίνα αντιτάσσονται σε απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας. Εξάλλου, η Ρωσία διατηρεί κρίσιμης σημασίας στρατιωτικές εγκαταστάσεις στη χώρα.

Οι στόχοι της κυβέρνησης

Η εμπλοκή της ελληνικής κυβέρνησης δεν σχετίζεται βέβαια με τα υπαρκτά προβλήματα του λαού της Συρίας. Η κίνηση αυτή υπαγορεύεται κατά βάση από τους εξής παράγοντες: Πρώτο, ικανοποιεί τις ανάγκες και τις επιδιώξεις του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Όχι τυχαία, δυο μόλις μέρες πριν τη συνάντηση Δήμα είχε πραγματοποιήσει ανάλογη συνάντηση με αντιπροσωπεία του εξόριστου Εθνικού Συμβουλίου της Συρίας η υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Χ. Κλίντον. Η Ελλάδα συντάσσεται έτσι πιο φανερά με την πίεση που ασκείται στο καθεστώς Άσαντ. Υπηρετεί καλύτερα την πολιτική των ΗΠΑ και της ΕΕ. Διαρρηγνύει τις όποιες σχέσεις είχαν απομείνει και τους όποιους διαύλους επικοινωνίας υπήρχαν ακόμη με τη Συρία και τις χώρες και δυνάμεις που συμπαρατάσσονται με αυτήν.
Δεύτερο, η κίνηση αυτή βρίσκεται στο ίδιο μήκος κύματος με την ελληνοϊσραηλινή προσέγγιση η οποία βρίσκεται σε εξέλιξη τα τελευταία χρόνια. Αξίζει να προσεχθεί ότι την περασμένη Κυριακή υπογράφτηκε ενεργειακή συμφωνία Ελλάδας – Κύπρου – Ισραήλ που, αν βέβαια, υλοποιηθεί αποτελεί ένα ακόμη βήμα στην προσέγγιση των κρατών. Η Ελλάδα ελπίζει με αυτό ότι θα αποτελέσει κόμβο μεταφοράς ενέργειας από το Ισραήλ και την Κύπρο στην ΕΕ και ότι, έτσι, θα «αυξήσει τις μετοχές της» στον ευρωενωσιακό καπιταλιστικό καταμερισμό εργασίας.
Τρίτο, η Ελληνική κυβέρνηση τρέφει φρούδες ελπίδες ότι με μια πιο ενεργητική στάση στο συριακό ζήτημα στη λογική των απαιτήσεων των ΗΠΑ και της Γαλλίας, όπως και με τη μεγαλύτερη προσέγγιση με το Ισραήλ, θα μπορέσει να αντισταθμίσει τη δραστήρια διπλωματία της Τουρκίας η οποία επιχειρεί να αναβαθμίσει τον περιφερειακό γεωστρατηγικό της ρόλο. Στο ίδιο πλαίσιο, ο Έλληνας υπουργός Εξωτερικών υπολογίζει να παρευρεθεί εντός του μήνα στην Τουρκία στη συνάντηση των «φίλων της Συρίας». Στην πραγματικότητα, ακόμη και με τα αστικά κριτήρια, η Ελλάδα θα είναι ουραγός. Το επιβάλλει η υποδεέστερη θέση της και η οικονομική αδυναμία της.
Για μια ακόμη φορά, όπως όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις της Ελλάδας, και η σημερινή καταβάλλει προσπάθεια να φανεί στα μάτια των ιμπεριαλιστών συμμάχων ο πιο καλός και επιμελής μαθητής. Προσδοκά έτσι να απαλύνει την πίεση που ασκεί η Τουρκία και που εκφράστηκε με τις πρόσφατες προκλητικές δηλώσεις Μπαγίς ότι η Τουρκία εξετάζει το ενδεχόμενο ενσωμάτωσης της κατεχόμενης Κύπρου και ότι θα αγνοήσει την κυπριακή προεδρία στην ΕΕ.
Μόνο που αυτός ο δρόμος είναι αδιέξοδος και επικίνδυνος γιατί χύνει νερό στα σχέδια των μεγάλων δυνάμεων για αιματοκύλισμα όχι μόνο του συριακού λαού αλλά ευρύτερα της περιοχής. Εκθέτει σε τεράστιους κινδύνους και τον ελληνικό λαό. Και βέβαια είναι σε κάθε περίπτωση αναποτελεσματικός έναντι των τουρκικών πιέσεων. Πέρα από την πολύτιμη ιστορική εμπειρία για τις σχέσεις του ΝΑΤΟ και της ΕΕ με την Τουρκία, σήμερα, εν μέσω προκλητικής στάσης της Τουρκίας έναντι της Κυπριακής προεδρίας στην ΕΕ, η τελευταία δε σταματά να «χαϊδεύει» την Τουρκία, όπως άλλωστε και οι ΗΠΑ. Αυτό μάλιστα συμβαίνει παρά και τις όποιες αντιθέσεις ιδίως ανάμεσα στη γείτονα και στη Γαλλία που αφορούν τη διανομή της πίτας στην περιοχή. Η Τουρκία έχει κομβικό ρόλο στη Συρία και στην ευρύτερη γεωγραφική ζώνη.
Η ελληνική άρχουσα τάξη και οι πολιτικοί της εκφραστές, για μια ακόμη φορά σέρνουν το λαό σε μια επικίνδυνη και επιζήμια πολιτικά γραμμή εξωτερικής πολιτικής. Στον αντίποδα πρέπει να βρεθεί το λαϊκό κίνημα διεκδικώντας την παύση κάθε εμπλοκής στα ιμπεριαλιστικά σχέδια, αναπτύσσοντας τη φιλία και την αλληλεγγύη ανάμεσα στους λαούς της περιοχής. Ο ελληνικός λαός, και όχι τα κάθε είδους καθεστωτικά κόμματα της άρχουσας τάξης, μπορεί να προασπίσει την ειρήνη, την ασφάλεια, τα κυριαρχικά δικαιώματα και την εθνική μας ανεξαρτησία.